Zastosowanie leków przeciwarytmicznych klasy I wg Vaughana Williamsa u psów
W medycynie weterynaryjnej, mimo dostępności bardziej zaawansowanych terapii zaburzeń rytmu serca, jak ablacja prądem o częstotliwości radiowej czy kardiowersja elektryczna, wciąż podstawową metodą jest standardowe leczenie farmakologiczne z użyciem leków przeciwarytmicznych (AAD). Jest to jedyne szeroko dostępne, a także niedrogie postępowanie. Brak jednak na polskim rynku weterynaryjnych leków antyarytmicznych zarejestrowanych dla zwierząt. Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat zaobserwować można stopniowe wycofywanie kolejnych substancji z grupy leków przeciwarytmicznych, zwłaszcza z grupy I wg Vaughana Williamsa. Głównym powodem tego stanu rzeczy jest przeprowadzone u ludzi w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia badanie CAST (Cardiac Arrhythmia Suppression Trial).
Leki przeciwarytmiczne klasy I
Aktualnie najczęściej używanym schematem klasyfikacji leków przeciwarytmicznych jest ten, który zaproponował Singh Vaughan Williams w 1970 roku. Opiera się on na mechanizmie działania leków i grupuje je w cztery klasy. Klasa I zawiera substancje blokujące szybkie kanały sodowe (INa). Kanały te odpowiedzialne są za fazę 0 depolaryzacji. Ich zablokowanie, prowadząc do spadku nachylenia krzywej tej fazy, zmniejsza szybkość narastania potencjału czynnościowego. Leki tej klasy dzielą się na trzy podklasy w zależności od czasu, na który dana substancja wiąże się z kanałem jonowym.
Leki klasy Ic wiążą się z kanałem sodowym na stosunkowo długi czas, co powoduje ich skuteczność przy niższych częstościach rytmu, podczas gdy substancje klasy Ib, wiążąc się na krótko, oddziałują tylko w przypadku [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
