Zastosowanie lasera CO2 w weterynarii

Historia lasera CO2

W latach 1950-1960 sześciu naukowców na świecie prawie równocześnie wynalazło LASER (ang. light amplification by stimulated emission of radiation, czyli wzmocnienie światła przez wymuszoną emisję promieniowania). Jest to bardzo mocno skupiona, równoległa wiązka światła o jednej ściśle określonej barwie (długości fali) i bardzo dużej intensywności.

Po raz pierwszy w medycynie laser zastosował w 1964 roku prof. Kumar Patel w USA. Od tego czasu rozwój technologiczny doprowadził do setek zmian konstrukcyjnych, które pozwoliły z urządzenia o wielkich rozmiarach chłodzonych cieczą, zmienić się w bardzo zgrabne urządzenie chłodzone powietrzem. Pierwsze lasery CO2 posiadały światłowody umieszczone w sztywnych kolumnach z licznymi przegubami (urządzenia z takimi rozwiązaniami nadal można kupić na polskim rynku, tylko w nowych obudowach). W dobie wielkiego postępu technologicznego nowe modele laserów CO2 posiadają bardzo giętki światłowód. Zastosowanie takiej technologii ułatwia manualną pracę rękojeścią oraz dostępność w zasadzie w każde miejsce w trakcie zabiegów. Na chwilę obecną pracę laserem CO2 z giętkim światłowodem można porównać do pisania długopisem, z pełną ergonomią nieograniczoną w zasadzie niczym.

Jednym z pierwszych lekarzy weterynarii na świecie, który użył lasera CO2, był dr John C. Godbold w 1999 roku. Jest on twórcą pierwszego atlasu procedur weterynaryjnych z zastosowaniem lasera CO2. To prezentacja dr. Godbolda sprawiła, że w 2012 roku wraz z żoną Anną podjąłem decyzję o zakupie pierwszego w Polsce lasera CO2 z giętkim światłowodem do naszej praktyki (ryc. 1). Od tego czasu tradycyjny metalowy skalpel odszedł do lamusa i używamy go jedynie do wykonywania zeskrobin dermatolo...