Zastosowanie fluoroskopii w praktyce weterynaryjnej

Fluoroskopia w zespole końskiego ogona

Zespół końskiego ogona dotyczy lędźwiowo-krzyżowego odcinka kręgosłupa, nazywany jest inaczej zwężeniem lędźwiowo-krzyżowym, spondylopatią lędźwiowo-krzyżową, cauda equina syndrome. Choroba ta dotyczy zmian związanych z nerwami, tkankami między kością krzyżową a ostatnim kręgiem lędźwiowym oraz krążka międzykręgowego. W odcinku tym wychodzą nerwy obwodowe z nerwem kulszowym, ogonowym, miednicznymi oraz łonowym. Upośledzenie ich daje charakterystyczne objawy. Powstające zwyrodnienia w odcinku L-S zwężają kanał kręgowy, może dochodzić również do przemieszczenia kości krzyżowej w stosunku do ostatniego kręgu lędźwiowego, co także zwęża kanał kręgu. Zwyrodnienia w obrębie kanału lędźwiowo-kręgowego prowadzą również do bolesności, która jest konsekwencją ucisku na krążek międzykręgowy, nadwichnięcia niestabilnych krążków, zwyrodnienia więzadeł i powierzchni stawowych. Dodatkowo może dochodzić do niedokrwienia wymienionych struktur oraz drażnienia opony rdzenia.

Przypadek 2. 

Kolejnym pacjentem był 13-letni spaniel Gabi. Po wykonaniu badania klinicznego, ortopedycznego i neurologicznego oraz po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu i szeregu badań dodatkowych u psa stwierdzono zespół końskiego ogona, wywołany zwężeniem kanału kręgowego. U pacjenta wykonano badanie RTG i tomografię komputerową, które wykazały zwężenie dokładnie w tym miejscu. Dodatkowo badanie tomografem komputerowym pokazało zwyrodnienia okolicy wyjść nerwów n7, co daje złe rokowania w przypadku chęci wykonania zabiegu stabilizacji kręgosłupa w tym miejscu. Jako główne objawy u psa zauważono: osłabienie kończyn miednicznych, niechęć do machania ogonem i wchodzenia po schodach. Możliwą w tym przypadku terapią było podanie do przestrzeni nadoponowej L-S Diprofosu. Do wykonania procedury potrzebna była igła do nakłuć lędźwiowych. Po przygotowaniu pacjenta ułożono go na stole operacyjnym, a ramię C, w tym przypadku wiązkę lasera, skierowano na okolicę L-S. Kończyny miedniczne znajdowały się w pozycji podsiebnej. Igłę wprowadzono pod kontrolą obrazu fluoroskopu w warunkach aseptycznych do przestrzeni nadoponowej w celu podania leku (4).

Fluoroskopia
w zabiegach ortopedycznych

Fluoroskopia może być wykorzystywana w większości zabiegów ortopedycznych, gdzie wykonuje się osteosyntezy kości metodą zamkniętą, czyli bez otwierania skóry. U psów zabiegi wykonane taką metodą dają najmniejszy odsetek zakażeń i powikłań z tym związanych. Często wykonywanym w naszej przychodni zabiegiem jest osteosynteza nadkłykcia kości ramiennej.

Przypadek 3. 

Jednym z pacjentów z problemami ortopedycznymi był pies o imieniu Amon, 3-miesięczny szczeniak rasy Cavalier King Charles Spaniel. Pies podczas zabawy z dziećmi doznał urazu stawu łokciowego. W badaniu ortopedycznym wykazywał bardzo silną bolesność. W diagnostyce radiologicznej na radiogramach uwidoczniono złamanie Salter-Harrisa typu IV. Zabieg osteosyntezy złamanych nadkłykci kości ramiennej to zawsze wyzwanie, nawet dla doświadczonego chirurga ortopedy. Nierzadko operowane są psy małych ras, tj.: chihuahua, yorki, maltańczyki i inne, których waga ledwo przekracza jeden kilogram. W przypadku operowania małych i młodych psów możliwe jest jedno podejście do założenia gwoździ czy śruby, by nie stracić możliwość idealnego ułożenia kłykci kości ramiennej. Należy pamiętać, że tylko idealne ułożenie obu kłykci daje nadzieję, że zmiany zwyrodnieniowe w operowanym stawie się nie rozwiną lub rozwiną się w małym stopniu. W przypadku takich urazów pomocna jest fluoroskopia. To, że taki zabieg można wykonać metodą zamkniętą, czyli bez otwierania skóry, daje duże szanse na szybki i prawidłowy proces gojenia, dlatego często zapada decyzja o wykonaniu osteosyntezy taką metodą. Metoda ta polega na wykonaniu minimalnego nacięcia skóry, pozwalającego dostać się do przełomu złamania. Cała procedura może być wykonywana pod kontrolą fluoroskopu, który pomaga ukazać prawidłowy układ odłamów. Dzięki temu cały zabieg wykonywany jest znacznie szybciej i sprawniej. Metoda zamknięta wykazuje najmniejszy odsetek powikłań w postaci zakażeń śródoperacyjnych.