Zasady stosowania antybiotyków w bakteryjnych chorobach skóry u zwierząt towarzyszących

Choroby skóry należą do najpowierzchowniejszych przyczyn konsultacji w praktykach małych zwierząt. Ropne zapalenia skóry uważane są za jedne z częstszych problemów w dermatologii weterynaryjnej. Szacuje się, że w przypadku psów problemy te stanowią 29% wszystkich przypadków konsultacji dermatologicznych. W przypadku kotów problem jest nieco rzadszy (ponad 11%), ale i tak powszechny (23). Wiele (o ile nie większość) przypadków tych zakażeń ma charakter wtórny w stosunku do innych czynników. Największa liczba spośród wszystkich zakażeń wtórnych występuje w grupie chorób alergicznych: w atopowym zapaleniu skóry, w alergii pokarmowej, w alergicznym pchlim zapaleniu skóry, ponadto ropne zapalenia skóry są powszechne jako powikłania w przypadkach nużycy, zespole Cushinga i niedoczynności tarczycy. Leczenie zakażeń bakteryjnych jest zawsze niezbędne niezależenie od tego, czy są to pierwotne, czy też wtórne piodermie.

Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ropnych zapaleń skóry u zwierząt towarzyszących są gronkowce, a najistotniejszym jest Staphylococcus pseudintermedius, ponadto dosyć powszechne są zakażenia wywołane przez Staphylococcus schleiferi i Staphylococcus aureus oraz Staphylococcus epidermidis i Staphylococcus xylosus (8, 9, 13). Pierwszy z wymienionych jest komensalem skóry i błon śluzowych u psów, może powodować bardzo problematyczne w terapii zakażenia, oporne na wiele antybiotyków – metycylinooporne szczepy gronkowca (ang. methicyllin-resistant Staphylococcus pseudintermedius, MRSP).

W praktyce zdarzają się również metycylinooporne S. aureus (MRSA), szczególnie niebezpieczne u ludzi, oraz S. shleiferi (MRSS). W zdecydowanej większości przypadków ropne zapalenia skóry u psów są podatne i wrażliwe na leczenie podstawo...