Zapaść tchawicy u psów. Leczenie chirurgiczne

Leczenie chirurgiczne zapaści tchawicy stosuje w przypadku III i IV stopnia zaawansowania choroby, a także u pacjentów z niższym stopniem zapaści i którzy nie reagują na leczenie zachowawcze, czy też u zwierząt z rozciągniętą ścianą błoniastą przy sztywnych chrząstkach tchawicznych. Pacjenci z zapadaniem się tchawicy powikłanym porażeniem krtani, zapadnięciem głównych oskrzeli i przewlekłymi chorobami płuc rokują źle i nie kwalifikują się do leczenia operacyjnego. Celem leczenia operacyjnego jest zwiększenie światła tchawicy poprzez wykonanie zabiegów operacyjnych polegających na namarszczaniu ściany błoniastej wraz z nacinaniem lub bez nacinania chrząstek tchawiczych, zakładaniu protez wewnątrz- czy też zewnątrztchawiczych. Resekcja i częściowe wycięcie fragmentu tchawicy możliwe są do wykonania w przypadku zmian ograniczonych tylko do kilku chrząstek tchawiczych (1).

Zakładanie pierścieni zewnątrztchawiczych (protezowanie zewnątrztchawicze – PZT)

Zabieg ten polega na umieszczeniu dookoła tchawicy i przyszyciu do niej specjalnie przygotowanych kilku sztywnych polietylenowych protez przywracających światło tchawicy. Pierścienie zewnątrztchawicze można wykonać samodzielnie przez pocięcie trzymilimetrowej strzykawki polipropylenowej na odcinki o szerokości 5-8 mm. W każdym pierścieniu wywierca się 5 lub więcej otworów w celu założenia szwów. Dodatkowo każdy pierścień powinien być przecięty w celu umożliwienia jego ułożenia dookoła tchawicy, a jego brzegi muszą być wygładzone, by zmniejszyć drażnienie tkanek (ryc. 1). Pierścienie przed implantacją powinny być wysterylizowane w autoklawie lub tlenkiem etylenu przez przynajmniej 72 godziny, aby zminimalizować ryzyko powstania reakcji na ciało obce. Metoda ta jest preferowana w przypadku zapaści tchawicy w odcinku szyjnym. Zabieg ten jest rzadko wykonywany w przypadku zapaści piersiowego odcinka tchawicy, ponieważ wiąże się z wykonaniem torakotomii (w 3. przestrzeni międzyżebrowej) małym dostępem chirurgicznym...