Zakażenia dróg moczowych

Wiele publikacji zajmuje się problemem stanów zapalnych układu moczowego. Wiele z nich opisuje etiologię i patogenezę choroby, jak również możliwości terapeutyczne, jednakże ten artykuł jest próbą przestawienia problemu w inny sposób. Prześledzimy drogę, jaką bakteria musi przebyć, by móc zasiedlić tkankę i przetrwać.

Możliwości kolonizacyjne bakterii

Najczęstszymi wrotami wejścia bakterii są zewnętrzne narządy płciowe i cewka moczowa, a dalsza kolonizacja następuje drogą wstępującą. Srom, okolica ujścia worka napletkowego i początkowy odcinek cewki moczowej zazwyczaj mają własną florę bakteryjną. W okolicy pochwy najczęściej izolowaną florą bakteryjną są: Enterococcus faecalis, Streptococcus beta-haemolyticus, Pasteurella multocida, E. coli (również szczepy hemolityczne),

Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Arcanobacterium pyogenes, Streptococcus spp., Staphylococcus spp. oraz Acinetobacter spp. (1). Podobnie jest w wypadku samców, w worku napletkowym izolowano: Pasteurella multocida, paciorkowce beta-hemolityczne i E. coli, ale również Mycoplasma i Ureoplasma spp. (2) Wszystkie te mikroorganizmy mogą być potencjalnie chorobotwórcze, a to, czy będą przyczyną zakażenia dróg moczowych (ZDM), zależy od wielu czynników.

Bakterie zasiedlające zewnętrzne narządy płciowe i ujście cewki moczowej drogą wstępująca przedostają się głębiej, wzdłuż cewki moczowej, ku pęcherzowi moczowemu. W wypadku tych, które mają zdolność ruchu, sprawa wydaje się łatwa, ale i mikroorganizmy pozbawione tych możliwości migrują. Przyleganie komórek drobnoustrojów do nabłonka możliwe jest dzięki adhezynom, białkom usytuowanym na powierzchni komórek bakterii mającym powinowactwo do receptorów na powierzchni komórek epitelialnych. Możliwość ekspozycji wielu adhezyn jednocześnie lub, w zależności od środowiska, poszczególnych w danym czasie, zwiększa szanse przeżycia i dalszej migracji oraz łączy się z odpornością na fagocytozę (3-5).

Dodatkową bronią bakterii są toksyny. ...