Zaburzenia równowagi płynowej

Publikacja stanowi fragment książki Monitorowanie kliniczne i postępowanie z małymi zwierzętami w stanach nagłych. Zasada 20 (Wyd. Galaktyka, 2017).

Najbardziej powszechnym i stałym problemem w postępowaniu terapeutycznym przy małych zwierzętach w stanie krytycznym jest ustalenie i utrzymanie prawidłowej równowagi płynowej. Nie istnieje jeden test ani zestaw badań, za pomocą którego można dokładnie i w sposób powtarzalny rozpoznać zaburzenia równowagi płynowej. W każdym momencie mogą wystąpić gwałtowne zmiany, co wymusza częste kontrolowanie stanu pacjenta i modyfikowanie planu resuscytacji płynowej. Poniżej przedstawiono co prawda wytyczne, które pomagają w ustaleniu planu resuscytacji płynowej i płynoterapii podtrzymującej, jednak należy pamiętać, że pomiędzy pacjentami może występować duża zmienność w stanie klinicznym, nakazująca prowadzenie zindywidualizowanego podejścia do płynoterapii. Podanie zbyt małej, jak również zbyt dużej ilości płynów może mieć katastrofalne konsekwencje.

Nadmiar płynu w przestrzeni wewnątrznaczyniowej

Ostre, jatrogenne nadmierne zwiększenie objętości przedziału wewnątrznaczyniowego prowadzi do rozciągnięcia ścian przedsionków serca i uwolnienia przedsionkowego peptydu natriuretycznego (ANP), co skutkuje zwiększeniem wydalania wody i sodu przez nerki. Zanim jednak uda się usunąć nadmiar wody, dochodzi do natychmiastowego zwiększenia ciśnienia hydrostatycznego w przestrzeni wewnątrznaczyniowej.

W przypadkach, gdy nadmiar płynu wynika z podania roztworów krystaloidów, jednocześnie dochodzi do zmniejszenia COP wynikającego z rozcieńczenia krwi. Powyższe zmiany w siłach prawa Starlinga sprzyjają wydostawaniu się płynu poza naczynia krwionośne w obrębie naczyń włosowatych do przestrzeni śródmiąższowej, co potencjalnie może mieć poważne konsekwencje (obrzęk tkanki śródmiąż...