Wybrane pasożyty wewnętrzne o potencjale zoonotycznym spotykane u psów i kotów. Cz. II. Tasiemce i nicienie
Baliascaris procyonis
Etiologia
Baylisascarioza jest chorobą odzwierzęcą wywołaną przez larwy glisty szopiej, Baylisascaris procyonis. Pasożyt ten zyskuje na znaczeniu z uwagi na to, że stanowi ważną przyczynę choroby u ludzi i zwierząt. Obecnie obserwowalny jest stały wzrost liczby przypadków u ludzi (43-45). Nasilenie zgłaszanych przypadków u ludzi oraz znaczenie B. procyonis jako poważnego patogenu zwierząt domowych (46, 47) sprawia, że badania nad tym nicieniem powinny być priorytetem dla pracowników zdrowia publicznego i lekarzy weterynarii. Baliascaris procyonis jest dużym, jasnobrązowym nicieniem. Dorosłe samice mają od 20 do 22 cm długości, a samce: od 9 do 11 cm długości. Jaja elipsoidalne wytwarzane przez samice mierzą 63-88 μm na 50-70 μm oraz posiadają grubą skorupkę, złotobrązowy kolor, a także charakterystyczną ornamentację.
Cykl rozwojowy
Istnieją dwa rodzaje cykli życiowych B. procyonis, bezpośredni i pośredni. Pełnią one uzupełniające się role w utrzymywaniu pasożyta w środowisku. Bezpośredni (homokseniczny) cykl życiowy obejmuje tylko szopy pracze, a do infekcji dochodzi poprzez spożycie jaj. Podczas pośredniego (heterokseniczny) cyklu życiowego inwazyjne jaja są spożywane przez gospodarzy paratenicznych, a inwazyjne larwy migrują do różnych narządów. Szopy pracze następnie zarażają się przez spożycie paratenicznych gospodarzy.
U szopów dorosłe osobniki żyją w jelicie cienkim. Gdy jaja wydalone wraz z kałem docierają do ziemi, w warunkach odpowiedniej wilgotności oraz temperatury rozwijają się larwy pierwszego stopnia (L1). Następnie potrzebują [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
