Wścieklizna – stałe zagrożenie dla psów i kotów
Wrażliwość na zakażenie wirusem wścieklizny wykazują wszystkie zwierzęta stałocieplne, przy czym za naturalny rezerwuar patogenu uznaje się nietoperze i dzikie psowate. Nie każde pokąsanie przez zwierzę zakażone wirusem wścieklizny jest równoznaczne z rozwojem choroby, a infekcja, o ile nie rozwiną się objawy kliniczne choroby, nie zawsze musi kończyć się śmiercią.
Czynnikami decydującymi o rozwoju choroby są: odległość miejsca pogryzienia od ośrodkowego układu nerwowego, stopień unerwienia obszaru, w obrębie którego doszło do pokąsania przez wściekłe zwierzę, wiek pokąsanego zwierzęcia, (zwierzęta młode są bardziej wrażliwe na zakażenie) oraz wielkość dawki zakaźnej. U ludzi pokąsanych przez wściekłe psy, nie poddanych leczeniu, częstotliwość rozwoju choroby korelowała z miejscem pogryzienia.
Gdy doszło do pokąsania okolicy głowy, lub szyi, choroba rozwinęła się u 60% pacjentów, w przypadku pogryzienia rąk – u 40%, zaś nóg – u 10% pacjentów (5).
W roku 1948 wprowadzono w Polsce obowiązek szczepienia psów, będących głównym rezerwuarem wirusa dla człowieka. Następstwem tego był obserwowany od połowy lat 60. XX w. spadek częstości jej występowania u zwierząt domowych, a wzrost – u zwierząt dzikich. Obecne w Polsce liczba szczepionych przeciwko wściekliźnie zwierząt domowych oscyluje w granicach 4 mln rocznie (niemal całość stanowią psy, których populacja w Polsce szacowana jest na 7-8 milionów) (6).
Regularne szczepienia doustne lisów zapoczątkowane w województwach zachodnich w roku 1993, a od 2002 roku, prowadzone na terenie całego kraju, doprowadziły [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
