Wgłobienie jelit u psa – czy może nas jeszcze zaskoczyć?

Wgłobienie jelit dotyka najczęściej młode zwierzęta i może powstawać w wyniku m.in. parwowirusowego zapalenia jelit, obecności ciała obcego lub pasożytów. U starszych osobników występuje głównie wtórnie do obecności zmian rozrostowych w obrębie jelit. Do wgłobienia dochodzi, gdy fragment jelita wsunie się do światła przylegającego do niego odcinka. Może wystąpić w każdym odcinku, jednak większość przypadków dotyczy wgłobień biodrowo-okrężniczych lub jelita czczego w czcze (łac. jejunum) (4).

Zwierzęta przyprowadzane są do lecznicy z powodu uporczywych wymiotów, biegunki i osowienia. Jedyną szybką i czułą metodą diagnostyki wgłobienia jest badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej. Obraz, który uzyskujemy w badaniu, jest patognomiczny dla tej jednostki chorobowej, a postępowaniem z wyboru jest zabieg chirurgiczny. Niniejszy artykuł opisuje przypadek wgłobienia jelit u psa bez typowych cech niedrożności przewodu pokarmowego w badaniu ultrasonograficznym.

Opis przypadku

Do przychodni przyprowadzono 7-miesięczną niesterylizowaną sukę rasy biały owczarek szwajcarski. Z wywiadu z właścicielem uzyskano informację, że pies od dwóch dni był osowiały oraz wymiotował po spożyciu pokarmu suchego. Wymioty nie występowały po spożyciu wody.

W badaniu klinicznym stwierdzono bolesność powłok brzusznych. Błony śluzowe były bladoróżowe i wilgotne, czas włośniczkowy < 2 s. Dostępne w badaniu obwodowe węzły chłonne nie były powiększone. Wewnętrzna ciepłota ciała wynosiła 39,2°C. Podczas osłuchiwania pól płucnych i serca nie stwierdzono obecności patologicznych szmerów. Podano ampicylinę, metamizol, maropitant, drotawerynę i ranitydynę.

Na kolejnej wizycie właścicielka poinformowała, że pies mógł wcześniej zjeść koszyk wiklinowy. Wymioty utrzymywały się pomimo podanych leków. Wykonano podstaw...