Terapia zaburzeń wodno-elekrolitowych u psów i kotów

Odwodnienie − definicja i diagnostyka

Odwodnienie definiuje się jako stan, w którym zawartość wody w organizmie spada poniżej wartości niezbędnej do jego prawidłowego funkcjonowania. Jest to stan zagrożenia życia, zwłaszcza wtedy, gdy wystąpi jego skrajna postać – wstrząs. Utrata wody z organizmu następuje w wyniku różnych przyczyn, ale w praktyce najczęstszym powodem są choroby przewodu pokarmowego objawiające się biegunką i wymiotami.

Objawy utraty wody z organizmu są na tyle charakterystyczne, że na ich podstawie można określić tzw. procent odwodnienia (3, 8):

4-5% − brak nieprawidłowości – z wywiadu wiadomo, że była utrata płynu, zmniejszona wilgotność błony śluzowej.6-7% − suchość błony śluzowej jamy ustnej, nieznacznie zmniejszona elastyczność skóry, ↑akcji serca.8-10% − suchość błony śluzowej jamy ustnej, znaczne zmniejszona elastyczność skóry, zapadnięcie gałki ocznej, częstoskurcz, nitkowate tętno.11% − krańcowo wysuszona błona śluzowa jamy ustnej, całkowita utrata elastyczności skóry, znaczne zapadnięcie gałki ocznej, objawy wstrząsu.

Znajomość zależności pomiędzy utratą wody i pojawiającymi się objawami umożliwia obliczenie objętości płynu koniecznego do przetoczenia w czasie terapii, najczęściej korzysta się ze wzoru:

% odwodnienia x masa ciała (kg) x 10
= objętość, którą należy wyrównać (ml)

Przykładowo u psa, który waży 20 kg i jest odwodniony w 5%, należy podać 1000 ml płynu w ciągu doby.

Płyny infuzyjne można podzielić na dwie grupy: krystaloidy i koloidy. Do pierwszej grupy zaliczamy te, które zawierają drobnocząsteczkowe elektrolity: Na+, K+, Cl- oraz roztwory glukozy (2, 26). Ich cechą charakterystyczną, o której często zapominają lekarze, jest to, że w ciągu godziny od podania TYLKO 25% PODANEJ OBJĘTOŚCI pozostaje w&nb...