Zagraniczne podróże – jak przygotować do nich zwierzę?

Prawo: mikroczip, paszport, szczepienia

Przepisy europejskie mówią, że zwierzęta podróżujące po UE muszą być bezwzględnie wyposażone w mikroczip i paszport, a także posiadać aktualne szczepienie przeciwko wściekliźnie.

Mikroczip

Mikroczip (transponder) to nadajnik umieszczony po lewej stronie szyi lub – opcjonalnie – między łopatkami i zasilany energią pola elektromagnetycznego ze swojego czytnika. Pokryty jest polimerową powłoką, która zapobiega jego migracji i zabezpiecza przed płynami wewnątrzustrojowymi organizmu. Każdy mikropczip posiada swój własny unikatowy 15-cyfrowy numer. Jego weryfikacja za pomocą czytnika danych umożliwia sprawdzenie informacji o zwierzęciu i danych właściciela. W tzw. „obiegu” obecne są rówież mikroczipy 10-cyfrowe (Fecava) oraz 9-cyfrowe (AVID), które są ciągle przeważające u zwierząt czipowanych w USA i Kanadzie. Zwierzęta takie trafiają często do krajów europejskich, w tym Polski. Niestety, czytniki polskie i europejskie są kompatybilne jedynie z 15-cyfrowymi czipami – może zdarzyć się, że mimo obecności transpondera czytnik nie będzie w stanie go odczytać i zwierzę zostanie uznane za niezaczipowane, co może być przyczyną fatalnych w skutkach konsekwencji.

Jeżeli zwierzę posiada mikroczipa, osoba, która je znalazła, może odszukać jego właściciela, sprawdzając numer transpondera na stronie Centralnej Europejskiej Wyszukiwarki Europetnet. Europetnet z siedzibą w Brukseli jest organizacją, która zrzesza europejskie bazy danych o zwierzętach oznakowanych czipem, dlatego po wpisaniu numeru system automatycznie przeszuka wszystkie współpracujące z nim bazy. Bazy te to m.in.: holenderska PetBase, czeski Czech Pet Net czy niemieckie TASSO (rejestracja możliwa poprzez stronę internetową: www.my-petpool.de/pl), natomiast w Polsce są to ANIMAL ID (www.animalID.eu); baza stworzona przez Polskie Towarzystwo Rejestracji i Identyfikacji Zwierząt – członka założyciela Europetnet – oraz Międzynarodowa Baza Danych SAFE-ANIMAL (www.safe-animal.eu).

Po wszczepieniu mikroczipa należy zarejestrować numer w jednej z wyżej wymienionych baz internetowych, wypełniając formularz na stronie, uzupełniając dane właściciela i psa. Następuje trwałe umieszczenie zwierzaka w bazie, nie traci ono na swojej wartości z upływem czasu – w porównaniu np. do tradycyjnych tatuaży.

Mikroczipy to bezpieczna forma znakowania zwierząt. Nad ich jakością czuwa ICAR (International Committee for Animal Recording). Zasady kodowania transpondera są zapisane w standardzie ISO 11784/11785, ale nie jest on całościowym gwarantem poprawności danego produktu. Wyznacznikiem tym jest tylko i wyłącznie certyfikacja ICAR, która wiąże się rzecz jasna z ISO 11784/11785, ale przede wszystkim umożliwia weryfikację producenta, a tym samym gwarantuje unikalność kodu oraz to, czy mikroczip został wyprodukowany zgodnie z obowiązującymi standardami bezpieczeństwa, sterylności etc. Tylko mikroczipy spełniające te wymagania są dopuszczone do sprzedaży na terenie naszego kraju.

W sprzedaży internetowej dostępne są niestety produkty nie spełniające tych wymagań, w niższej cenie i dostarczane z państw azjatyckich. Rzekomo spełniają one normy ISO, ale nie mają potwierdzonej jakości przez ICAR – nie powinny w ogóle znaleźć się na rynku. Odznaczają się one słabszą jakością i trwałością, zdarza się, że ich numery dublują się z tymi już obecnymi w obiegu. W razie zaginięcia takie transpondery mogą okazać się zupełnie bezużyteczne, nie jesteśmy też w stanie przewidzieć, jak mikroczip wpłynie na zdrowie zwierzaka, skoro materiały użyte do jego budowy nie spełniają norm jakości.

Dobrym pomysłem będzie dodatkowo założenie psu do obroży adresówki z naszymi danymi i adresem domowym i hotelu, w którym się zatrzymujemy.

Paszport

Paszport weterynaryjny wymagany jest dla psów, kotów i fretek. Wystawia go upoważniony lekarz weterynarii. Przed każdym zagranicznym wyjazdem należy zweryfikować go i uzupełnić zgodnie z aktualnymi przepisami w zależności od kraju docelowego. W przypadku wyjazdu do Irlandii, Finlandii, Wielkiej Brytanii czy na Maltę obowiązuje dodatkowa profilaktyka przeciwko tasiemcom z gatunku Echinococcus multilocularis preparatami o udowodnionych właściwościach zarówno przeciwko niedojrzałym i dojrzałym postaciom tego pasożyta (np. tabletki zawierające w swoim składzie prazikwantel). Lek podajmy w okresie nie dłuższym niż 120 h i nie krótszym niż 24 h przed datą planowanego wjazdu do ww. państw. Ważne jest, by na 24 h przed planowanym wyjazdem zwierzę zostało poddane badaniu klinicznemu przez upoważnionego lekarza weterynarii – potwierdzi ono, że nasz towarzysz zgodnie z zapisem w paszporcie „nie wykazuje żadnych objawów chorób i jest w stanie kwalifikującym je do planowanego przewozu”.

Szczepienia

Kolejnym wymogiem jest szczepienie przeciwko wściekliźnie, które uzyskuje ważność dopiero po upływie 21 dni od dnia jego wykonania. Pierwsze takie szczepienie można wykonać dopiero u trzymiesięcznego szczenięcia, należy o tym pamiętać, wybierając termin urlopu z maluszkiem. Nie można zapominać, że szczepienie musi odbyć się po założeniu transpondera zwierzęciu, inaczej szczepienie nie jest ważne i możemy mieć problem, przekraczając granicę.

Na terenie Belgii czy Niemiec przewożenie zwierząt poniżej 12 tyg. życia jest niedozwolone w związku z brakiem odpowiedniej profilaktyki chorób zakaźnych, ale już w Czechach, na Litwie czy w Szwajcarii możemy przemieszczać się ze szczenięciem pod warunkiem posiadania zaświadczenia od lekarza weterynarii, że ani szczenię, ani matka szczeniąt nie miały kontaktu z dzikimi zwierzętami. W krajach skandynawskich można mieć nieprzyjemności, wjeżdżając na ich teren z psem uznawanym za rasę niebezpieczną lub mieszańcem tej rasy. W Norwegii to m.in.: pittbull, amstaff, tosa inu, dog argentyński, fila brasiliero, wilczak czechosłowacki. Policja podczas pobytu w takim kraju może nam odebrać zwierzę, odesłać na obserwację bądź poddać eutanazji, ze względu na obostrzenia w posiadaniu i obrocie tzw. rasami niebezpiecznymi. Dokładne informacje o przewozie zwierząt do danego kraju można znaleźć na stronie internetowej Głównego Inspektoratu Weterynarii (www.wetgiw.gov.pl).