Wektorowa rola kleszczy atakujących psy w Polsce
Kleszcz łąkowy (Dermacentor reticulatus)
Na terenie Europy kleszcz łąkowy (ryc. 3) jest głównym wektorem pierwotniaka Babesia canis wywołującego psią babeszjozę (12). Jest to jedna z najgroźniejszych chorób zakaźnych psów na terenach endemicznych (13). Człowiek jest przypadkowym żywicielem dla D. reticulatus, niemniej w trakcie żerowania może dojść do zakażenia ludzi bakteriami z rodzaju Rickettsia (3).
Postuluje się również udział tego kleszcza w transmisji wirusa KZM. Przypadki kleszczowego zapalenia mózgu u psów zostały potwierdzone i opisane na terenie Polski i Austrii (14, 15).
Badania eksperymentalne dowodzą, że D. reticulatus nie bierze udziału w rozprzestrzenianiu krętków z rodzaju Borrelia, ponieważ w jego jelicie nie może dojść do skutecznego namnożenia się tych bakterii (17).
Zasięg kleszcza łąkowego w Polsce jest nieciągły, przy czym od ponad dwudziestu lat obserwuje się jego rozprzestrzenianie. Obecnie populacja wschodnia tego gatunku sięga od wschodniej granicy kraju do Polski centralnej i rozprzestrzenia się dalej w kierunku zachodnim. Ekspansja populacji zachodniej postępuje w kierunku wschodnim. Swoim zasięgiem obejmuje częściowo województwa: lubuskie, dolnośląskie, wielkopolskie i zachodniopomorskie (ryc. 1).
Dermacentor reticulatus jest gatunkiem norowo-pozagniazdowym, co oznacza, że kleszcze w stadium larwy i nimfy związane są z norami swoich żywicieli. Na zwierzętach udomowionych żerują niemal wyłącznie postacie dorosłe. Wyjątek mogą stanowić zwierzęta eksplorujące nory, które mogą w ten sposób wejść w kontakt z postaciami młodocianymi D. reticulatus [...]
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii
