Grooming wystawowy airedale terriera

Przygotowanie do wystawy

Przygotowanie airedale terriera do udziału w wystawach najlepiej rozpocząć w wieku szczenięcym. Pierwszy zabieg wykonujemy w 4. miesiącu życia, a następne co 8 tygodni. W ten sposób wypracowana doskonałej jakości sierść w późniejszym czasie poddaje się zabiegom pielęgnacyjnym, trymowaniu, bez dyskomfortu dla psa i dla groomera. Szata airedale terriera na różnych partiach ciała powinna mieć inną długość, lecz z jednej długości w drugą powinna przechodzić płynnie, bez zaznaczenia linii przejść. Grzbiet psa, żebra, uda i nasadę ogona pokrywa sierść długości 2-3 cm, przy czym najdłuższy włos znajduje się na kłębie. Łopatki pokrywa włos 7 mm, na froncie i bokach szyi sierść ma długość 5 mm, partie ciała z najkrótszym włosem długości 3 mm to: podgardle, policzki, mózgoczaszka, uszy oraz pod ogonem i spód ogona. Łapy porasta gęsta szata formowana w kształcie czterech równych kolumn.

W zależności od tego, czy pies jest przygotowywany do udziału w jednej wystawie, czy będzie prezentowany przez cały sezon, możemy jego szatę przygotować na kilka sposobów prowadzących do tego samego efektu.

Sposób 1

Od terminu wystawy odliczamy wstecz 8 lub 10 tygodni. Wybór terminu rozpoczęcia przygotowań oraz długości szaty na grzbiecie uzależniony jest od budowy anatomicznej psa oraz jego kondycji i wieku. Jeśli pies jest młody i delikatnej budowy, można ją optycznie wzmocnić przez pozostawienie dłuższej sierści. Wówczas zabieg trymowania powinniśmy rozpocząć wcześniej (10 tyg).

W tym czasie trymujemy ciało psa z wykluczeniem tych partii, na których sierść ma być najkrótsza, oraz łap. Łopatki oraz wewnętrzną część uda skubiemy 5-6 tygodni przed wystawą, a najkrótsze partie – 4 tygodnie. Miejsca przejść z partii najkrótszych do najdłuższych wyskubujemy delikatnie, przebierając włos po włosku, tak, aby nie były widoczne i by wyglądały naturalnie. Z najdłuższych włosów przeskubujemy również wąsy i brodę. Unikamy trymowania w place i do skóry, zawsze dążąc do odszukania warstwy spodniej, czyli krótszej, od trymowanej. Pies po zabiegu zawsze wygląda tak, jakby miał iść jutro na wystawę. Jeśli pies nie jest pokazywany co tydzień lub dwa, to trymowanie powtarzamy zawsze według tego samego schematu. Grzbiet – co 8 tygodni, łopatki co – 5-6 tygodni, uszy, policzki, podgardle, mózgoczaszka, front i boki szyi – co 4 tygodnie.

Sposób 2

Tak zwane wyłysianie psa zaleca się w przypadku sierści o dużej ilości podszerstka, który bardzo trudno w pełni usunąć przy pomocy furtrimera. Takie postępowanie z sierścią znacznie poprawia jej jakość, chociaż budzi wiele kontrowersji. W terminach podanych powyżej trymujemy wszystkie partie ciała psa zupełnie do skóry z wyłączeniem łap, brody, kufy, brwi i wąsów. Odrastająca sierść będzie nienagannej jakości, ale efekt utrzyma się tylko tak długo, aż sierść ponowie nie przerośnie pożądanej długości. Taki sposób postępowania z sierścią daje możliwość uzyskania dobrego efektu, lecz odbiera szansę na udział w większej liczbie wystaw niż 3, 4 w roku. Sierść z łysej skóry odrasta bardzo powoli w całej swojej gęstości, dlatego aby ją bezboleśnie usunąć, kiedy już obumrze, trzeba zaczekać wiele tygodni. Po ich upływie zabieg wyłysiania powtarzamy ponownie. Zasada łączenia partii krótkich i dłuższych jest taka sama jak w sposobie 1.

Sposób 3

Trymowanie rotacyjne, czyli systematyczne skubanie sierści. Jest to najbardziej ulubiony sposób skubania sierści przez hodowców i handlerów. Daje możliwość utrzymania sierści psa w kondycji wystawowej przez cały sezon. Grzbiet i pozostałe partie trymowane są na bieżąco, a łapy – każdorazowo z najdłuższych włosów wystających poza spodnią, nową warstwę. Taki sposób skubania sierści nazywamy trymowaniem rotacyjnym. Skubiemy przed każdą wystawą i zaraz po powrocie z niej. Systematycznie usuwana sierść daje się łatwo trymować. Wszystkie długie odrosty usuwamy do warstwy spodniej, pozostawiając świeży, lśniący, szorstki, wypigmentowany włos. I tak jedna warstwa odrasta, a druga się starzeje – i tak dalej.