Syndrom słabnącego kocięcia – duży problem małych pacjentów

Prawdopodobnie większość lekarzy weterynarii w swojej zawodowej praktyce spotkała się z tzw. syndromem słabnącego kocięcia – FKS (Feding Kitten Syndrome). Problem ten dotyczy dużego odsetka (15-40%) noworodków i kociąt do 12. tygodnia życia, stanowiąc jedną z największych trudności w opiece nad małymi kocimi pacjentami (16). Przyjmuje się, że do większości zgonów kociąt dochodzi podczas porodu, w okresie noworodkowym (do 2. tygodnia życia) oraz po odsadzeniu (między 5. a 12. tygodniem życia), natomiast w późniejszym okresie śmiertelność zdecydowanie spada. Przyczyną problemów w leczeniu słabych kociąt jest przede wszystkim trudność w odnalezieniu przyczyny FKS, gdyż jego powody mogą być bardzo różne.

Czym jest FKS?

Syndrom słabnącego kocięcia to zespół objawów o podłożu polietiologicznym, występujący u kociąt do 12. tygodnia życia. Wyróżnić możemy dwie główne kategorie przyczyn FKS: niezakaźne i zakaźne. Kocięta młodsze (to znaczy w okresie przedodsadzeniowym) w większości przypadków chorują z przyczyn środowiskowych, natomiast starsze (po odsadzeniu) częściej zapadają na choroby zakaźne, co prawdopodobnie spowodowane jest spadkiem odporności biernej, otrzymanej od matki, oraz stresem związanym z odsadzeniem.

Wśród czynników niezakaźnych do najważniejszych i najczęściej występujących zaliczamy niedożywienie matki, złe żywienie kociąt, niską masę urodzeniową, zaburzenia elektrolitowe (hiponatremia), hipoglikemię, wady wrodzone, urazy oraz izoerytrolizę noworodków. Do czynników zakaźnych wpływających na śmiertelność kociąt należą choroby wirusowe, bakteryjne i pasożytnicze (zarówno inwazje nicieni, jak i choroby pierwotniacze) (1, 15).

Objawy, metody badania i opieka

Jak widać, o FKS możemy mówić w przebiegu wielu chorób o różnym podłożu, których cechą wspólną jest podobny obraz kliniczny. Kocię cierpiące na FKS charakteryzuje się ogólną słabością i niedostatecznym rozwojem, często jest najmniejsze w miocie, mało aktywne, nie pobiera pokarmu, jest...