Symfizjodeza – obserwacje własne

Symfizjodeza (JPS) – młodzieńcze zespolenie spojenia łonowego

Symfizjodeza łonowa to profilaktyczna oraz minimalnie inwazyjna procedura chirurgiczna wykonywana u młodych psów zagrożonych dysplazją stawów biodrowych (CHD). Indukuje ona przedwczesne zamknięcie spojenia łonowego przez elektrokoagulację, co skutkuje rotacją panewki, w taki sposób, aby poprawić pokrycie głowy kości udowej. Jest to metoda pomocy najmłodszym pacjentom z podejrzeniem dysplazji stawów biodrowych, u których klasyfikacja przemawia za rozwinięciem się choroby.

Po raz pierwszy zabieg symfizjodezy został opisany u świnek morskich w 1996 roku przez doktora Kyle’a Mathewsa, natomiast doktor Scott Swainson w 2000 roku opisał wyżej wymienioną metodę zastosowaną u psów.

Definicja dysplazji stawu biodrowo-udowego oraz jego budowa

Inne metody leczenia

Dysplazja stawów biodrowych jest chorobą genetyczną i środowiskową, która powoduje niedopasowanie między panewką a głową kości udowej. Rozwija się tendencja do luźności, zwiotczenia stawów. Więzadło i torebka stawowa, które stabilizują staw biodrowy, stają się luźne. Na skutek tego staw, który zwykle jest bardzo zgodny, staje się znacznie mniej dopasowany. Głowa kości udowej staje się spłaszczona i zdeformowana, a panewka przybiera kształt spodka i staje się bardziej otwarta.

Staw biodrowy jest stawem kulisto-panewkowym, wieloosiowym. W skład stawu wchodzą panewka kości miednicznej i głowa kości udowej. Stabilizacja kończyny jest zapewniona dzięki odpowiedniemu ukątowaniu szyjki głowy kości udowej w stosunku do długiej osi całej kości udowej. Dodatkową stabilizację zapewniają mięśnie kończyny miednicznej otaczające staw oraz więzadła panewki i więzadło obłe głowy kości udowej.

Staw ten umożliwia ruchy w trzech podstawowych kierunkach:

zginanie – prostowanie,rotacja zewnętrzna – rotacja wewnętrzna,przywodzenie – odwodzenie.

Dodatkowo występuje ruch przesunięcia prostoliniowego (translacja) oraz równoległego. Ruch prostolini...