Skręt płata płucnego u psa – przypadek dwóch pacjentów małej i dużej rasy

Patofizjologia

Prawe płuco psa składa się z czterech płatów: doczaszkowego, środkowego, doogonowego oraz dodatkowego. Lewe płuco składa się z płata doczaszkowego (podzielonego na część doczaszkową i doogonową) oraz płata doogonowego. Płaty oddzielają szczeliny międzypłatowe, połączenie z tchawicą zapewnia oskrzele, natomiast unaczynienie każdego płata to oddzielna para tętnic i żył.

Ta indywidualna natura płatów płucnych, a tym samym występowanie mniejszej liczby naturalnych połączeń utrzymujących płaty płucne w ich fizjologicznym położeniu, to jeden z kilku wymienianych w literaturze czynników usposabiających do wystąpienia skrętu. Skrętem najczęściej objęte są płaty prawy środkowy oraz lewy doczaszkowy. Mechanizm prowadzący do skrętu nie został do końca wyjaśniony.

Literatura wymienia obecność również innych czynników wtórnie usposabiających do skrętu:

wysięk opłucnowy, chłonkopiersie, odma opłucnowa, wcześniejsze urazy klatki piersiowej z deformacją jej struktury.

Wymieniane są tu również predyspozycje rasowe dla psów dużych ras, z głęboką budową klatki piersiowej czy zmiany patologiczne w zakresie samego płuca – np. długo utrzymujące się zmiany zapalne. Wszystkie wymienione czynniki zmieniają stosunki anatomiczne oraz przestrzenne relacje płatów płucnych w odniesieniu do jamy klatki piersiowej, zwiększając tym samym ryzyko wystąpienia skrętu.

Zmieniony płat skręca się we wnęce, powodując równoczesne zamknięcie dróg oddechowych oraz cienkościennych naczyń, podczas gdy napływ krwi przez tętnice pozostaje niezaburzony, prowadząc w czasie do jego obrzęknięcia oraz wypełniania się pęcherzyków płucnych krwią (ryc. 1, 2).

Wtórnie do zastoju krwi w płacie wzrasta ciśnienie hydrostatyczne i dochodzi do przesączania się przez opłucną płucną krwistego płynu gromadzącego się w&nbs...