Schorzenia górnych dróg oddechowych u kotów – od stabilizacji do rozpoznania

Choroby zakaźne

Według danych
z literatury, infekcja herpeswirusem kocim (FHV) oraz kaliciwirusem
kocim (FCV) stanowi około 90% wszystkich chorób GDO u kotów. Najbardziej
narażone są na nie koty młode oraz koty starsze z immunosupresją.
Istotnym elementem etiogenezy tzw. „kociego kataru” są wikłające proces
współinfekcje, głównie bakteriami z grupy Chlamydophila, Mycoplasma felis oraz Bordetella bronchiseptica.
Wykrycie patogenów opiera się na metodach biologii molekularnej, należy
jednak pamiętać, że mogą one jedynie współtowarzyszyć innym
schorzeniom. Wrotami zakażenia są błona śluzowa jamy ustnej oraz
spojówka. Okres inkubacji w większości przypadków wynosi 3 dni, a objawy
kliniczne aktywnej infekcji utrzymują się do 2 tygodni w przypadkach
niepowikłanych. Siewstwo wirusa ma miejsce podczas aktywnej infekcji.
W przypadku infekcji herpeswirusem dochodzi do częstych wznowień
spowodowanych zdolnością wirusa do latencji. Należy nadmienić,
że z powodu dużej zmienności antygenowej wirusa FCV szczepienia w małym
stopniu zabezpieczają przed zachorowaniem, a jedynie niwelują objawy
infekcji (1, 2).

Polipy nosogardzieli

Polipy nosogardzieli
stanowią częstą przyczynę chorób GDO u kotów [nawet 28% schorzeń
nosogardzieli (5)]. Polipy stanowią łagodny rozrost błony śluzowej
kanału Eustachiusza lub ucha środkowego. Etiogeneza powstawania polipów
jest nieznana, a korelacja pomiędzy ich występowaniem a zakażeniami
wirusowymi lub bakteryjnymi nie została udowodniona (5-9). Najczęściej
rozwijają się u kotów młodych, do 2. roku życia. Kliniczna prezentacja
kota z polipem nosogardzieli często obejmuje objawy takie jak:
świszczący, charczący oddech, wypływ z nozdrzy o charakterze surowiczym
lub ropno-surowiczym, a w bardziej zaawansowanych przypadkach – duszność
wdechowa o...