Monitorowanie owulacji i wyznaczanie optymalnego terminu krycia u suk
Progesteron (P4)
W praktyce zastosowanie znajduje najczęściej oznaczanie stężenia progesteronu w surowicy krwi, które pozwala na oszacowanie dnia przedowulacyjnego piku LH. England i Concannon (9) zasugerowali, że progesteron w osoczu przekracza 2,0 ng/ml (6,5 nmol/l) (ryc. 1) w momencie wyrzutu LH bądź następnego dnia (9). Progesteron na początku fazy proestrus osiąga bardzo niskie wartości. Do końca tej fazy stężenie P4 w osoczu utrzymuje się na poziomie bazalnym (poniżej 0,5 nmol/l lub 0,16 ng/ml do 0,5 ng/ml, w zależności od badającego laboratorium i sprzętu) (1, 8, 9). Kolejno, fakt występowania przedowulacyjnej luteinizacji pęcherzyków przyczynia się do obserwowanego niewielkiego wzrostu stężenia progesteronu do około 2-3 ng/ml (6-9 nmol/l) w okresie towarzyszącym pikowi hormonu luteinizującego. W okresie okołoowulacyjnym stężenie P4 jest uznawane za względnie stałe i utrzymuje się na poziomie 4-10 ng/ml (15-24 nmol/l). W kolejnych dniach stężenie wzrasta z różną dynamiką do poziomu około 30-50 ng/ml (100-150 nmol/l) lub nawet wyższych (1, 8, 9).
Ze względu na to, że początkowy wzrost poziomu zachodzi progresywnie i jest obserwowany mniej więcej na 2 dni przed owulacją oraz osiąga wyraźnie wyższe wartości w czasie owulacji, jest to wysoce praktyczna metoda wyznaczania optymalnego terminu krycia u suk i monitorowania przebiegu cyklu płciowego. Powszechnie za optymalne uznaje się przeprowadzanie oznaczania poziomu progesteronu we krwi co 48-72 godziny w celu precyzyjnej oceny (1, 8, 10). Do oznaczania stężenia progesteronu zastosowanie mogą znaleźć: metoda radioimmunologiczna, metoda immunochemiluminescencyjna, a także oznaczenie ilościowe lub [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
