Mikrobiota układu rozrodczego suk

Metody badania mikrobioty dróg rodnych u suk

W diagnostyce mikrobiologicznej klasyczną metodą z wyboru jest posiew na podłożu mikrobiologicznym. Badanie polega na przeniesieniu materiału pozyskanego od pacjenta na odpowiednie podłoża hodowlane, a następnie na hodowli zakończonej izolacją i identyfikacją bakterii tworzących kolonie. Posiew może, lecz nie musi, być uzupełniony oceną wrażliwości na antybiotyki za pomocą metody krążkowej lub słupkowej.

Identyfikacja bakterii może być przeprowadzana za pomocą technik mikroskopowych lub nowoczesnych metod analitycznych.

Wśród metod analitycznych wyróżnia się testy biochemiczne API (ang. analytical profile index), które, mimo swojej skuteczności, są rzadziej stosowane ze względu na wysokie koszty i liczne ograniczenia. Coraz częściej zastępuje je metoda MALDI-TOF MS, która wykorzystuje jonizację próbki i spektrometrię mas do szybkiej i precyzyjnej identyfikacji gatunków lub podgatunków drobnoustrojów. Ze względu na wysoką dokładność i szybkość ta technika znajduje obecnie szerokie zastosowanie w laboratoriach komercyjnych i naukowych.

Niestety, posiew na podłożu mikrobiologicznym ma swoje liczne ograniczenia. Po pierwsze, nie wszystkie bakterie mają zdolność wzrastania na klasycznych podłożach. Dotyczy to m.in. wspomnianej wcześniej Mycoplasma spp. Ponadto interakcje między bakteriami mogą prowadzić do wzajemnego hamowania lub przyspieszania wzrostu niektórych szczepów. W efekcie wyniki uzyskane w warunkach laboratoryjnych nie zawsze dokładnie odzwierciedlają rzeczywistą mikroflorę badanego narządu lub środowiska. Aktualna literatura naukowa podaje, że klasyczny posiew wykazuje od 1 do 10% realnej mikrobioty w danym środowisku (10).

[...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas