Rehabilitacja pacjentów neurologicznych niechirurgicznych

Uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego (z portugalskiego SNC – sistema nervoso central) jest poważnym schorzeniem, które – w zależności od stopnia i miejsca uszkodzenia oraz rodzaju włókien nerwowych, które są uszkodzone – wpływa na jednostki motoryczne, czuciowe, jak i autonomiczne. Po uszkodzeniu lub chorobie neurologicznej, zarówno w przypadku ludzi, jak i zwierząt, rehabilitacja pełni kluczową funkcję w odzyskaniu zdolności motorycznych.

Obecnie istnieją artykuły naukowe opublikowane w literaturze weterynaryjnej, które popierają zalety rehabilitacji uszkodzeń neurologicznych nie leczonych chirurgicznie. W tym artykule poruszymy temat postępowania w przypadku ćwiczeń terapeutycznych jedynie w zaburzeniach ośrodkowego układu nerwowego, którego leczenie nie ma miejsca dzięki operacji.

We wszystkich tych przypadkach sukces leczenia ma miejsce za sprawą opracowanego programu rehabilitacji, który uwzględnia całe zwierzę, a nie jedynie początkowy problem. W tym celu podczas pierwszej wizyty, oprócz dobrze udokumentowanej historii klinicznej, potrzebne jest przeprowadzenie pełnego badania neurologicznego, któremu towarzyszyć będzie ogólne badanie stanu zdrowia – m.in. chorób układowych obejmujących te nerwowo-mięśniowe (przykład zespołu Cushinga, nadczynności przytarczyc, niedoczynności tarczycy i etc.).

Oprócz trudności wprowadzenia programu rehabilitacyjnego trzeba zakwestionować prawidłową ocenę badań klinicznych i badania ortopedycznego. Niektóre zmiany ortopedyczne wpływają na plan rehabilitacji (na przykład zwierzęta z dysplazją stawu biodrowego lub z zerwaniem więzadła krzyżowego przedniego mogą mieć więcej trudności w wykonywaniu ćwiczeń takich jak „wstawanie – podnoszenie się”). Podsumowując wspomniane kroki, wiedza na temat środowiska, w którym żyje zwierzę, jego temperament, oczekiwania klienta, jak i umiejętność nabywania zdolności, bądź też nie, pozwolą na wykonywanie ćwiczeń rehabilitacyjnych w domu.

Podczas oceny neurologicznej pacje...