Możliwości zastosowania terapii manualnej w chorobach stawu ramiennego psów, z uwzględnieniem specyfiki psów sportowych

- m. zębaty piersiowy dobrzuszny:

ze względu na miejsca przyczepów (do wewnętrznej powierzchni łopatki oraz do pierwszych 7-8 żeber), pełni zasadniczą rolę zarówno w stabilizacji łopatki, ruchach kości ramiennej, jak i podwieszaniu tułowia,

- m. podłopatkowy:

przywodziciel, rotator wewnętrzny i prostownik stawu ramiennego, główny stabilizator łopatki, uczestniczy w większości dysfunkcji stawu barkowego. Jego ścięgno pełni rolę więzadła pobocznego przyśrodkowego. W tej okolicy biegnie nerw pachowy, który przeplata się między mięśniem podłopatkowym i obłym większym, daje też gałązki do mięśnia obłego mniejszego oraz do mięśnia naramiennego. Podrażnienie tego nerwu na skutek „sklejania się” mięśni ze sobą, mogą przyczyniać się do nadwrażliwości okolicy bocznej ramienia, stąd często pracujemy również w tej okolicy,

- m. podgrzebieniowy:

przykrywa go część m. naramiennego. Ponieważ mięsień „pilnuje” prawidłowości położenia głowy kości ramiennej w panewce, próbując „dostroić je” do działania dużych mięśni, takich jak najszerszy grzbietu, czworoboczny, mięśnie piersiowe (bierze udział zarówno w rotacji bocznej i odwiedzeniu k. ramiennej oraz w wyproście i zgięciu stawu ramiennego), jest często wtórnie uszkadzany na skutek mikrourazów i przeciążeń. U psów sportowych często diagnozowane jest zapalenie ścięgna tego mięśnia,

- m. nadgrzebieniowy:

bierze udział w wyproście i ruchu kończyny do przodu. Stabilizuje staw ramienny, podtrzymuje [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas