Problemy otologiczne zwierząt towarzyszących

Możemy wyróżnić zapalenie ropne oraz rumieniowo-woszczynowe. W przypadku zapalenia ropnego dochodzi do namnożenia bakterii najczęściej z rodzaju: Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus pseudointermedius, Escherichia coli, Proteus mirabilit. W przewodzie słuchowym pojawia się ropna wydzielina o kolorze od jasnożółtego do zielonkawo-brunatnego. Sierść wokół małżowiny usznej jest zwykle posklejana. Obserwuje się dużą bolesność i niewielkiego stopnia świąd. W postaci rumieniowo-woszczynowej przyczyną jest rozwój drożdżaków z rodzaju Malassezia spp. Cechą charakterystyczną zaś obecność ciemnobrunatnej woszczyny o nieprzyjemnym zapachu. Zwierzę odczuwa silny świąd. Z czasem dochodzi do zliszajowacenia skóry małżowiny usznej. W celu identyfikacji drobnoustrojów należy przeprowadzić badanie cytologiczne wymazu pobranego z ucha. Pozwoli to na określenie, czy mamy do czynienia z bakteriami, czy drożdżakami.

Jeżeli leczenie nie przynosi efektu, wskazane jest wykonanie badania bakteriologicznego lub mykologicznego. Leczenie obu postaci otitis externa polega na usunięciu czynnika pierwotnego cofnięciu zmian. Terapia trwa najczęściej ok. 2-3 tygodni. W postaci ropnej są najczęściej stosowane preparaty miejscowe zawierające antybiotyki takie jak marbofloksacyna, polimyksyna B. W cięższych przypadkach należy włączyć terapię ogólnoustrojową. Najczęściej stosowane są: amoksycylina z kwasem klawulonowym (12,5 mg/kg m.c. co 12 h), cefaleksyna (30 mg/kg m.c. co 12 h), ceftiofur (2,5 mg/kg m.c. co 12 h). U pacjentów z silnym świądem zaleca się podawanie prednizonu (2 mg/kg m.c.), deksametazonu (0,2 mg/kg m.c.) lub triamcinolonu (0,2-0,4 mg/kg m.c.). W leczeniu postaci rumieniowo-woszczynowej stosuje się preparaty zawierające: terbinafinę, mikonazol, nystatynę, klotirimazol lub posakonazol. W obu przypadkach po zakończeniu leczenia należy pamiętać o właściwej pielęgnacji w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu choroby (1, 2, 4, 9-11).

U młodych kotów bardzo często dochodzi do zapa...