Podstawy elektrochemioterapii w onkologii i chirurgii weterynaryjnej

Wyposażenie

Większość urządzeń służących do ECT składa się z elektroporatora, generującego serię 8 impulsów elektrycznych trwających 100 µs o częstotliwości 1 Hz oraz natężeniu 1300 V/cm lub 1000 V/cm (ryc. 1) (3-7, 13). Właśnie takie natężenie pola umożliwia najbardziej efektywną elektroporację i wniknięcie do wnętrza komórek nowotworowych cząsteczek chemioterapeutyku (8, 9, 13). Impulsy elektryczne są dostarczane do tkanki za pomocą elektrod kontaktowych lub igłowych (tzw. „wkłuciowych”). Typ elektrody dobierany jest w zależności od lokalizacji i charakteru guza. Do zmian powierzchownych, płaskich, naciekających skórę lub błony śluzowe, wykorzystuje się elektrody kontaktowe (ryc. 2).

Do guzów zlokalizowanych głęboko podskórnie i takich, które penetrują w głąb tkanek lub guzów o większej objętości, służą elektrody wkłuciowe (ryc. 3). W zależności od producenta wygląd i kształt elektrod, jak i długość igieł, mogą się różnić. Liczba igieł w elektrodzie zazwyczaj wynosi od 2 do 9. W niektórych urządzeniach elementem wymiennym są pojedyncze igły, w innych konieczna jest wymiana całej elektrody. Możliwość wymiany igieł jest bardzo przydatna, ponieważ umożliwia zachowanie zarówno odpowiedniej czystości śródoperacyjnej, jak i ostrości igieł, niezbędnej do szybkiego wkłucia się w elektroporowaną tkankę.

W medycynie człowieka prowadzone są już badania kliniczne z wykorzystaniem elektrod służących do małoinwazyjnej ECT guzów zlokalizowanych w obrębie jam ciała, kości oraz układu nerwowego (4, 20). Urządzenie do elektroporacji stosowane w dobrej praktyce weterynaryjnej powinno spełniać standardy Unii Europejskiej z dyrektywy 2006/95/CE z 2006 roku oraz 2004/108/CE z roku 2004 (3). Obecnie w Polsce są&nbs...