Podstawowe zagadnienia dotyczące diagnostyki i planowania przedzabiegowego złamań kości długich u zwierząt towarzyszących
Przed rozpoczęciem rozpatrywania złamań urazowych należy zwrócić uwagę na fakt, że mamy do czynienia również ze złamaniami kości długich wynikającymi z patologii. W przypadku złamań patologicznych czynnikiem sprawczym jest czynnik miejscowy (np. choroba nowotworowa) bądź układowy (powodujący osłabienie struktury nośnej kości i doprowadzający do złamania). Złamanie patologiczne jest szczególnym typem złamania i należy w nim zdiagnozować przede wszystkim czynnik sprawczy. Reguły zaopatrywania złamań, które będą omawiane w tej serii artykułów, w przypadku złamań patologicznych są niewystarczające bądź wręcz niewłaściwe.
Złamanie jest przerwaniem ciągłości tkanki kostnej w wyniku działania siły zewnętrznej. Następstwami takiego stanu są:
- utrata przez złamaną kość funkcji mechanicznej,
- uszkodzenie naczyń krwionośnych uszkodzonej kości,
- uszkodzenie tkanek miękkich znajdujących się w okolicy złamania,
- utworzenie krwiaka pierwotnego.
Można więc powiedzieć, że złamanie jest całą kaskadą zdarzeń, które będą wpływać w różny sposób na proces naprawczy danej kości. Im większa siła sprawcza, tym większy i bardziej rozległy rodzaj uszkodzeń samej kości, jak i tkanek miękkich, co będzie przekładać się bezpośrednio na sukces terapeutyczny oraz rokowania dla pacjenta (3-5).
Skutki złamania
W momencie przerwania ciągłości kości dochodzi do uszkodzenia jamy szpikowej oraz naczyń krwionośnych. Powstaje krwiak pierwotny zawierający elementy szpiku kostnego. Rozpoczyna się proces zapalny, który w konsekwencji ma doprowadzić do przekształcenia krwiaka pierwotnego i wygojenia złamania. Jest to proces dynamiczny wykorzystujący płytkowe czynniki wzrostu, interleukiny-1, interleukiny-6 [...]
lub posiadają wykupioną subskrypcję.
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
