Płyty kostne w ortopedii małych zwierząt. Cz. II
Sposoby zakładania płyt kostnych
Po wcześniejszym zdiagnozowaniu i zaklasyfikowaniu złamania oraz przygotowaniu zarówno pacjenta, jak i implantów, których planujemy użyć podczas zabiegu, należy wybrać optymalny dostęp, który pozwoli nam przeprowadzić planowany zabieg. W zależności od stopnia uszkodzenia tkanki kostnej oraz spodziewanej możliwości odprowadzenia złamania z przywróceniem funkcji kończyny wybieramy odpowiedni dostęp, który umożliwi nam położenie płyty kostnej w prawidłowy sposób. Możemy wyróżnić dwa sposoby dostępu: klasyczny (z pełnym bądź częściowym uwidocznieniem tkanki kostnej, pozwalający na prawidłowe położenie płyty kostnej i dopasowanie odłamów kostnych) oraz dostęp charakteryzujący się bardzo małą inwazyjnością tkanek miękkich tj. Minimally Invasive Percutaneous Plating (MIPO) (ryc. 1).
Dostęp klasyczny
Należy podkreślić, że nie można rozważać obu typów dostępów w kategoriach wyższości jednego nad drugim. Każde z tych podejść ma zarówno swoje wady, jak i zalety. I mimo że MIPO jest w ostatnim czasie mocno faworyzowane, przeprowadzenie tej techniki w nieprawidłowy sposób lub w nieodpowiednim przypadku powoduje gorsze skutki niż zastosowanie dostępu klasycznego.
Klasyczne dostępy są opisane w wielu podręcznikach i atlasach chirurgii weterynaryjnej, w związku z czym nie będziemy ich szczegółowo analizować. Dostęp klasyczny umożliwia dotarcie do przełomu złamania oraz jego odprowadzenie z przywróceniem ciągłości tkanki kostnej. Możliwość wykonania zespolenia kompresyjnego w złamaniach, które się do tego nadają, jest najkorzystniejszym rozwiązaniem pod względem gojenia tkanki kostnej. Długość dostępu musi nam umożliwić włożenie i umocowanie płyty kostnej. Z drugiej [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
