Płyty kostne w ortopedii małych zwierząt. Cz. I

Rodzaje stabilizacji

W zależności od tego, jaki układ stabilizacji wybierzemy, będą działały na niego siły, które w inny sposób będą wpływały na jego wytrzymałość pod względem materiału, z którego jest zrobiony, jak i stabilizacji samego przełomu. Główne siły oddziałujące to siła zginania, skręcania oraz przeciążenia osiowego (skracania i wydłużania) (ryc. 1).

Gdy przyjrzymy się rozkładowi sił na pojedynczej zdrowej kości (w tym przykładzie kości piszczelowej) (ryc. 2), zdamy sobie sprawę, z jaką różnorodnością oddziaływań mamy do czynienia.

Umieszczenie stabilizatora ma w związku z tym zasadnicze znaczenie ze względu na to, jakie siły będą oddziaływać na sam stabilizator. Im dalej od osi długiej kości, tym siły zginania będą większe – zasada działania dźwigni.

Z tego powodu zaczęto rozważać przeniesienie stabilizatora w stronę osi długiej kości, co skutkowało pojawieniem się gwoździ śródszpikowych oraz ulepszonej ich wersji w postaci gwoździ śródszpikowych blokowanych/ryglowanych. Nie jest to jednak rozwiązanie idealne, ponieważ gwoździe śródszpikowe dobrze przeciwdziałają tylko sile zginania, ale nie przeciwdziałają siłom skręcania. Zastosowanie gwoździ blokowanych eliminuje problem sił rotujących, ale z kolei ich zastosowanie nie zawsze jest możliwe (ryc. 3).

Przesunięcie stabilizatora od głównej osi na zewnątrz kości oddala układ, ale daje dodatkowe podparcie na korowej części kości (ryc. 4). Dodatkowo mamy możliwość dopasowania w pewnym zakresie ich kształtu do kształtu kości. Następnym plusem jest możliwość założenia płyty kostnej praktycznie na każdą kość, włączając w to kości płaskie. Wadą natomiast jest potrzeba wykonania dużego dostępu chirurgicznego do ich założenia oraz bezpośredni styk z korówką kości, co wpływa negatywnie na jej ukrwienie oraz działa drażniąco na okostną. Wprowadzenie systemów płyt blokowanych oraz minimalizacja przylegania płyty poprzez profilowanie jej kształtu pozwoliło zachować pożądane cechy płyt oraz minimali...