Zagrożenia pasożytnicze u kotek przeznaczonych do rozrodu – możliwości diagnostyki i terapii. Cz. II
* Tylko postaci dojrzałe Mesocestoides spp.
Echinococcus multilocularis
Inwazje E. multilocularis u kotów jako żywicieli ostatecznych występują rzadko i są bezobjawowe – stąd też niewielka rola kotów w rozprzestrzenianiu choroby (39). Niemniej aspekt zoonotyczny przemawia za koniecznością omówienia kilku istotnych faktów. Żywicielem ostatecznym E. multilocularis są głównie: lis rudy, jenot, wilk i pies domowy, a żywicielami pośrednimi małe ssaki (myszy, norniki, nornice, piżmaki, sporadycznie bobry) i zającowate (31). Koci organizm nie stwarza pasożytom optymalnych warunków do rozwoju (1, 39). Częstość zarażeń u lisów jest zmienna (0,5-70%) i uwarunkowana czynnikami geograficzno-klimatycznymi (30, 36, 39). Częstość występowania E. multilocularis w populacjach kotów poddanych badaniom sekcyjnym wahała się od 0% do 5,5% w różnych obszarach endemicznych (1).
Do zarażenia kota dochodzi poprzez zjedzenie tkanek żywicieli pośrednich zawierających larwy tasiemca. Dojrzałe tasiemce umiejscawiają się w jelicie cienkim. W przypadku zarażenia E. multilocularis żywiciel ostateczny wydala z kałem już inwazyjne jaja (50). Okres prepatentny wynosi 26-28 dni (39). W badaniach zwierząt zarażonych eksperymentalnie stwierdzono znacznie niższą produkcję jaj pasożyta u kotów w porównaniu do psów, lisów i jenotów, nie zmienia to faktu, że koty mogą być potencjalnym źródłem inwazji E. multilocularis dla ludzi (50).
Jaja tasiemca wykazują dużą odporność na warunki [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
