Zagrożenia pasożytnicze u kotek przeznaczonych do rozrodu – możliwości diagnostyki i terapii. Cz. II

Tasiemce (łac. cestoda)

Dipylidium caninum

Dipylidium caninum jest kosmopolitycznym tasiemcem psów i kotów. Jego nieograniczonej ekspansji i transmisji sprzyjają równie kosmopolityczni żywiciele pośredni: pchły (łac. Ctenocephalides felis, C. canis, Pulex irritans) i wszoły (łac. Felicola subrostratus). Koty i psy zarażają się cysticerkoidami, zjadając ww. owady. Tasiemce do postaci dojrzałej rozwijają się w jelicie cienkim kotów (psów). Okres prepatentny wynosi 16-21 dni (37).

Zarażeniom u kotów (psów) rzadko towarzyszą objawy kliniczne, nawet przy silnej inwazji. Z tej właśnie przyczyny nie można bagatelizować szkodliwości dipylidozy w okresie wzrostu i rozwoju młodych kotów, tym bardziej, że długość życia dorosłych tasiemców może wynosić od ok. 1 roku do nawet 3 lat (39).

Tasiemczyca może być przyczyną: utraty apetytu, wychudzenia, utraty połysku sierści. W skrajnych przypadkach może dojść do zatkania jelit. Kiedy dojrzałe człony tasiemca (proglotydy) aktywnie wypełzają z odbytnicy, mogą być zauważone w czasie rutynowych badań, wówczas jedynym objawem jest świąd odbytu – zwierzęta „saneczkują”.

Świeże/żywe człony przypominają nasiona ogórka, kiedy pozostają na dłużej przyklejone do sierści, ulegają wyschnięciu, upodabniając się do drobnych ziarenek ryżu. Mogą być również dostrzegalne na ciemnym podłożu w otoczeniu zwierząt, na legowiskach, kanapach itp. W rozpoznawaniu stosuje się flotację lub metodę flotacji – sedymentacji (37, 39). Skuteczne leczenie polega na podawaniu preparatów zawierających prazykwantel (5 mg/kg m.c. p.o., s.c., i.m.) lub epsiprantel [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas