Węgorczyca psów i kotów

Węgorczyca (strongyloidoza) jest chorobą pasożytniczą zwierząt i ludzi wywołaną przez nicienie z rodzaju Strongyloides należącego do rzędu Rhabditida, rodziny Strongyloididae. Według danych NCBI (National Center for Biotechnology Information) w taksonie tym sklasyfikowanych jest aktualnie około 50 przedstawicieli, w tym 18 wyodrębnionych gatunków, obligatoryjnych pasożytów przewodu pokarmowego ssaków, ptaków, gadów, płazów. Większość węgorków charakteryzuje się wąską specyficznością żywicielską, mogąc pasożytować na jednym (monokseniczność) lub co najwyżej kilku gatunkach żywicieli (oligokseniczność). U zwierząt towarzyszących stwierdza się inwazję: S. stercoralis, S. tumefaciens, S. planiceps, S. felis oraz sporadycznie S. ratti. U psów węgorczyca jest wywoływana głównie przez S. stercoralis – węgorka jelitowego. Jest to pasożyt kosmopolityczny, preferujący ciepły i wilgotny klimat. Wykazano, że gatunek ten składa się z co najmniej dwóch izolowanych genetycznie populacji, jednej występującej u psów i ludzi oraz drugiej swoistej wyłącznie dla psów. Wiele danych wskazuje na znacznie większe zróżnicowanie genetyczne węgorka jelitowego, co przejawia się m.in. zmienną patogennością, zróżnicowaną swoistością żywicielską. W literaturze opisane są pojedyncze przypadki strongyloidozy przeniesionej z psów na ludzi, a także udane próby zarażenia psów ludzkimi szczepami węgorka jelitowego. Na inwazję S. stercoralis podatne są także koty, u których do zarażenia dochodzi jednak znacznie trudniej niż u psów. Znacznie krótszy jest także przebieg choroby, która u kotów zarażonych węgorkiem jelitowych zazwyczaj samoogranicza się w przeciągu 2 do 7 tygodni. Swoistymi dla kotów gatunkami węgorków są S. tumefaciens stwierdzany w Ameryce Północnej i subkontynencie indyjskim, S. planiceps występujący w Japonii i Malezji oraz S. felis charakterystyczny dla rejonów Australii i Indii (14, 16, 18).