Pasożyty wewnętrzne szczeniąt i kociąt oraz ich zwalczanie

Psy i koty należą do zwierząt towarzyszących człowiekowi, które mogą być żywicielami ostatecznymi dużej liczby pasożytów wewnętrznych o różnym stopniu patogenności. Inwazje mające miejsce u młodych zwierząt najczęściej przebiegają z bardziej nasilonymi objawami klinicznymi niż u dorosłych. Inne są także drogi inwazji, ponieważ w wielu wypadkach w grę wchodzą drogi transplacentarna i laktogenna.

U szczeniąt i kociąt z pasożytów wewnętrznych spotyka się najczęściej pierwotniaki i nicienie, na trzecim miejscu znajdują się tasiemce, natomiast przywr praktycznie się nie notuje. Nasilenie objawów klinicznych zależy zawsze od wieku zwierząt, kondycji i stanu odżywienia oraz intensywności inwazji.

Pierwotniaki (Protozoa)

Pierwotniaki to organizmy jednokomórkowe, do najczęściej spotykanych należą: Giardia duodenalis, Tritrichomonas foetus, kokcydia oraz Toxoplasma gondii:

a) Giardia duodenalis

Jest kosmopolitycznym wiciowcem występującym jako trofozoit i cysta w dwunastnicy, początkowym odcinku jelita cienkiego oraz w przewodach żółciowych i pęcherzyku żółciowym. Trofozoit, długości 9-15 µm, szerokości 8-13 µm, jest gruszkowatego kształtu, wypukły po stronie grzbietowej, po stronie brzusznej znajduje się nerkowaty krążek czepny.

W przedniej, najszerszej części komórki widoczne są dwa jądra, poniżej jąder znajdują się dwie aksonemy usztywniające komórkę, trofozoit zaopatrzony jest także w cztery pary wici. Cysta, stanowiąca formę inwazyjną, sięga 18 µm długości, zawiera dwa lub cztery jądra, aksonemy i zawiązki wici. Do zarażenia dochodzi drogą pokarmową, źródłem inwazji są najczęściej dorosłe osobniki będące nosicielami pasożytów.

Giardioza szczeniąt i kociąt częściej występuje w dużych hodowlach, gdzie młode zwierzęta mają kontakt z dorosłymi, w przypadku kociąt dochodzi jeszcze korzystanie ze wspólnej kuwety. Źródłem zarażenia może być także matka wydalająca pasożyty z kałem. Wg podziału na genotypowe grupy Mayrhofera inwazje u psów powodowane...