Muszyce u zwierząt towarzyszących

Muszyca (łac. myiasis) jest chorobą zakaźną wywoływaną przez larwy owadów z rzędu muchówek (łac. Diptera). Łacińska i angielska nazwa tej choroby została po raz pierwszy zaproponowana przez Hope’a (1) w odniesieniu do chorób ludzi w celu odróżnienia jej od innych chorób wywoływanych przez owady (np. scholechiasis – wywoływana ogólnie przez owady; canthariasis – wywoływana przez larwy chrząszczy).

Obecnie w medycynie ludzkiej i weterynaryjnej chorobę tę definiujemy jako inwazję larw muchówek na żywy organizm, w trakcie której, przynajmniej przez pewien czas, larwy żywią się martwą lub żywą tkanką żywiciela, płynami ustrojowymi lub spożywanym przez żywiciela pokarmem. Pomimo że muszyca stanowi głównie problem u zwierząt gospodarskich, to należy pamiętać, że zwierzęta towarzyszące są również narażone na inwazję muchówek.

Do najważniejszych czynników etiologicznych zaliczyć możemy muchówki z rodziny:

gzowatych (pot. gzy) (łac. Oestridae),

plujkowatych (pot. muchy plujki) (łac. Calliphoridae),

ścierwicowatych (pot. ścierwice) (łac. Sarcophagidae).

Do rodziny gzowatych należą muchy z podrodziny: Cuterebrinae, Gasterophilinae, Hypodermatinae, Oestrinae. Gatunki z rodzaju Cuterebra powodują muszyce skóry u zwierząt oraz ludzi w obu Amerykach. Najważniejszym gatunkiem jest Dermatobia hominis. Samice D. hominis łapią inne gatunki much, na których składają jaja. Po wypuszczeniu mucha transportuje jaja na żywiciela ostatecznego.

Dlatego też D. hominis występuje u bardzo wielu żywicieli, w tym ptaków i ssaków. Gasterophilus spp. mają ogólnoświatowy zasięg, a ich larwy rozwijają się w przewodzie pokarmowym koniowatych. Hypoderma spp. to muchówki, których larwy migrują z miejsc składania jaj do rdzenia przedłużonego u bydła. Muchówki z rodzaju Oestrus spp. mają ważne znaczenie gospodarcze.

Najważniejszym gatunkiem jest Oestrus ovis, który rozwija się w zatokach i kanałach nosowych owiec i kóz we wszystkich obszarach hodowli małych przeżuwaczy na ...