Larwy tetrathyridium tasiemca Mesocestoides spp.

Badanie larwy tetrathyridium tasiemca Mesocestoides spp.

Celem badań było określenie przydatności badania histopatologicznego w diagnostyce formy larwalnej tetrathyridium tasiemca Mesocestoides spp.

Materiał i metody

Materiałem do badań były formy larwalne izolowane z:

jamy otrzewnowej psa, nornic rudych (Myodes glareolus), jam opłucnowych wiewiórki pospolitej (Sciurus vulgaris) oraz wycinki guzów krezki jelitowej muflona (Ovis aries musimon), z których po odwapnieniu wykonano preparaty histopatologiczne, barwione metodą hematoksylina Delafielda – eozyna (H-E).

Wyniki i omówienie

Wyjaśnienie obecności form larwalnych larw tetrathyridium tasiemca Mesocestoides spp. nie jest sprawą łatwą. Wysoce prawdopodobne jest, że ww. zwierzęta zaraziły się poprzez spożycie cysticerkoidu obecnego w jamie ciała żywiciela pośredniego, jakim jest mechowiec (Oribatida, podgromada: roztocza). Przypuszczalnie w przypadku muflona i wiewiórki cysticercoid został połknięty razem z mechowcem, a następnie wniknął do naczyń krwionośnych bądź limfatycznych i umiejscowił się w krezce u muflona, a w przypadku wiewiórki – w jamach opłucnowych.

Z czasem larwy w krezce muflona uległy obumarciu i wysyceniu solami wapnia. Podobnie pies mógł zostać zarażony, zjadając mechowca z cysticerkoidami lub obecnego tetrathyridium w jamach ciała gryzonia, ptaka czy płaza. Forma larwalna tasiemca aktywnie przedostała się przez ścianę jelita do światła jamy otrzewnowej i uległa namnożeniu przez podział podłużny. W podobny sposób mogło dojść do przedostania się i namnożenia larw u nornic.