Inwazje przywr u zwierząt mięsożernych

Inwazje przywr (trematodozy) należą do najrzadszych helmintoz stwierdzanych u psów i kotów, niemniej jednak u zwierząt tych potwierdzono możliwość zarażenia, w warunkach naturalnych lub laboratoryjnych, ponad 50 gatunkami przedstawicieli gromady Trematoda, należących aż do 15 rodzin. Zestawienie najważniejszych trematodoz zwierząt towarzyszących zostało przedstawione w tab. 1. W Europie endemicznie stwierdza się siedem gatunków przywr, które mogą pasożytować na zwierzętach towarzyszących, wszystkie należą do podgromady Digenea (wnętrzniaki). Ich cechą charakterystyczną jest złożony cykl rozwojowy, z co najmniej dwoma żywicielami, a w większości przypadków z trzema (żywiciel ostateczny i dwóch pośrednich), obejmujący kolejne stadia rozwojowe: miracidium, sporocysty, redii, cerkarii oraz formę inwazyjną metacerkarii. Zazwyczaj inwazjom tym sprzyja środowisko wilgotne, z okresowymi lub stałymi zbiornikami wody słodkiej, ponieważ żywicielami pośrednimi przywr są głównie organizmy wodne lub wodno-lądowe, takie jak ślimaki, ryby czy płazy. Skomplikowana biologia tych pasożytów tłumaczy bardzo niski poziom zarażenia obserwowany wśród domowych psów i kotów. Incydentalność inwazji potwierdzają wieloletnie wyniki badań koproskopowych psów i kotów weterynaryjnego laboratorium diagnostycznego VetDiagnostyka, w których to inwazję przywr wykryto na poziomie 0,1% u kotów i 0,02% psów. Co ciekawe, dane te mocno kontrastują z wynikami badań parazytologicznych mięsożernych zwierząt wolno żyjących na terenie Europy i Polski. Przykładowo, wśród lisów średnia obserwowana ekstensywność inwazji przywr z gatunku Alaria alata na terenie kraju wyniosła 61,5%, podczas gdy u szopów inwazję przedstawicieli rodziny Echinostomatidae wykazano u 34,5%. Wyniki te potwierdzają, że inwazje przywr mają charakter środowiskowy, a ich rezerwuarem są zwierzęta żyjące w środowisku naturalnym, jednocześnie heterokseniczny cykl życiowy wyklucza bezpośrednią możliwość zarażeń pomiędzy żywicielami ostatec...