Białaczka kotów – etiologia, diagnostyka oraz najważniejsze aspekty prezentacji klinicznej
Diagnostyka
W praktyce klinicznej do najczęściej wykonywanych testów diagnostycznych zalicza się: wykrywanie wirusowego antygenu (p27), wykrywanie wirusowego RNA oraz prowirusowego DNA. Najpowszechniej stosowaną metodą w lecznicach małych zwierząt jest wykrywanie wirusowego antygenu.
Test ten powinien być wykonany u wszystkich kotów, które wykazują objawy chorobowe, które planuje się użyć w roli dawców krwi, nowych kotów wprowadzonych do domostwa, u kotów z nieznaną przeszłością/historią, u kotów, które przychodzą na szczepienie, a których status wirusowy nie jest znany.
W momencie uzyskania wyniku pozytywnego, w sytuacji, kiedy prewalencja choroby oraz ryzyko na narażenie na zakażenie FeLV są niskie, należy powtórzyć test w celu weryfikacji. Wskazane jest wykonanie innego testu płytkowego bądź posłanie do laboratorium zewnętrznego do analizy (np. na test ELISA ilościowy). Można również pobrać próbkę śliny w celu wykrycia wirusowego RNA przy pomocy RT-PCR bądź krew pełną w celu wykrycia prowirusowego DNA metodą PCR.
W przypadku, gdy testy potwierdzające są dodatnie, taki kot jest nosicielem wirusa z obecną antygenemią. W celu dalszej diagnostyki tego osobnika/rozróżnienia infekcji progresywnej od infekcji regresywnej test powinien być powtórzony po około 6 tygodniach. Koty z infekcją postępującą będą miały obecną antygenemię przez cały czas, u kotów z infekcją regresywną antygenemia będzie przejściowa. Koty ze stałą antygenemią powinny zawsze być izolowane od innych kotów, gdyż stanowią one ryzyko rozprzestrzeniania infekcji.
[...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
