Białaczka kotów – etiologia, diagnostyka oraz najważniejsze aspekty prezentacji klinicznej
Jako że prowirusowe DNA znajduje się w genomie komórkowym podczas podziału komórkowego, to prowirusowe DNA będzie poddawane replikacji, a informacja przekazywana do komórek córek/potomnych. W rezultacie cała linia komórkowa będzie zawierała prowirusowe DNA, aczkolwiek nie będzie ono podlegało procesowi translacji w białko i tym samym nie będą produkowane zakaźne cząsteczki wirusa. Oznacza to w praktyce, że osobnik z infekcją regresywną nie będzie wydalał wirusa ani też nie będzie zakaźny dla innych kotów.
Wszystkie bezpośrednie metody diagnostyczne (testy na antygen FeLV, prowirus, wirus) będą negatywne. Jedynym śladem po wirusie jest obecność przeciwciał przeciwko FeLV. Ważne, aby pamiętać, że u kotów z regresywną infekcją, u których antygenemia już nie występuje, a u których doszło do supresji szpiku kostnego, np. z powodu wysokich dawek kortykosterydów, w wyniku czego produkcja anty-FeLV przeciwciał jest na niższym poziomie, replikujący się wirus nadal może być wykryty w szpiku kostnym.
Wynika to z faktu, że wirus, który nie jest całkowicie wyeliminowany z organizmu, jest trzymany w cugach przez układ odpornościowy i w momencie immunosupresji, w którym dochodzi do osłabienia układu immunologicznego, wirus ulega reaktywacji, replikuje, dochodzi do rozwoju antygenemii oraz wiremii. Taka sytuacja może u niektórych osobników trwać miesiące, a nawet lata. Prowirus FeLV można wykryć we krwi obwodowej oraz w szpiku kostnym, używając metody prowirusowego PCR. W osoczu, badaniem RT-PCR można (lub nie) wykryć obecność wirusowego RNA. Około 10% kotów z infekcją regresywną, które są negatywne w badaniu na antygen [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
