Algorytmy leczenia farmakologicznego wrzodziejącego zapalenia rogówki (ulcerative keratitis) u zwierząt domowych

Wrzodziejące zapalenie rogówki jest praktycznie najczęściej spotykaną jednostką chorobową w okulistyce weterynaryjnej. Utrata nabłonka przedniego rogówki i różnej grubości jej zrębu (zwana właśnie wrzodziejącym zapaleniem rogówki) doprowadza do wytworzenia się w tym miejscu nieregularnej powierzchni rogówki, obrzęku rogówki dookoła zmiany i, jeśli jest to proces chroniczny, do neowaskularyzacji i/lub pigmentacji rogówki. Owrzodzenie rogówki wiąże się z różnego stopnia bolesnością oka. Powierzchowne urazy są bardziej bolesne z powodu powierzchownego umiejscowienia zakończeń nerwów czuciowych w rogówce. Wrzodziejącemu zapaleniu rogówki często towarzyszy zapalenie błony naczyniowej oka. Podrażnienie włókien czuciowych nerwu trójdzielnego prowadzi do zwężenia źrenicy, zapalenia tęczówki i ciała rzęskowego oraz skurczów ciała rzęskowego (1, 3, 4, 7).

Wrzody rogówki należy opisywać, uwzględniając ich głębokość i topograficzne położenie.

W przypadkach, gdy utrata obejmuje jedynie powierzchowne warstwy komórek nabłonkowych, mówi się o nadżerkach (ryc. 1). Przy utracie pełnej grubości nabłonka przedniego wrzód opisujemy jako powierzchowny (ryc. 2). Utrata 1/3 grubości przedniej części rogówki powoduje powstanie powierzchownego wrzodu zrębu. Wrzód średnio głęboki (ryc. 3) lub głęboki zrębu (ryc. 4) opisujemy przy utracie > 1/3 grubości zrębu. Przepuklina blaszki granicznej tylnej powstaje w wyniku utraty zrębu rogówki aż do błony Descemeta (ryc. 5) – takie wrzody mogą ulec pęknięciu (ryc. 6).

Położenie topograficzne

Położenie topograficzne wrzodu rogówki może być także pomocne w ustaleniu jego etiologii.

Centralne

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas