Nużyca u psa

Nużyca (demodekoza) jest jedną z powszechnie występujących, pasożytniczych chorób skóry u psów, którą wywołują robakowatego kształtu roztocze, bytujące w mieszkach włosowych. Chociaż nużeniec psi (Demodex canis) jest jednym z najdłużej znanych i najlepiej przebadanych przedstawicieli z rodziny Demodicidae, to patogeneza i terapia nużycy wciąż są przedmiotem licznych dyskusji prowadzonych wśród naukowców, jak i lekarzy praktyków na całym świecie. Różnorodność objawów, jak również trudności w leczeniu nużycy sugerują, że mamy do czynienia z inwazją pasożytniczą o bardzo skomplikowanej etiologii. Aktualnie znane są trzy gatunki roztoczy z rodziny Demodicidae mogące być przyczyną tej choroby. D. canis (214 x 32 µm) zasiedla mieszki włosowe, gruczoły łojowe oraz ich kanały – pierwotnie w obrębie głowy (zwłaszcza wokół oczu, na policzkach oraz w okolicy górnej wargi), a przy silnej inwazji rozprzestrzenia się w obrębie innych rejonów ciała (4, 7). Po uszkodzeniu mieszków włosowych nużeniec może kolonizować inne warstwy skóry, a nawet układ limfatyczny oraz pokarmowy (4). W ostatnich latach rozpoznano dwa nowe gatunki: Demodex injai i Demodex cornei. Wszystkie gatunki nużeńców mają silnie zredukowane odnóża, natomiast różnią się kształtem oraz długością ophistosomy (tylnego odcinka ciała, za odnóżami krocznymi). D. injai (339 x 45 µm) jest najdłuższym z nużeńców występujących psów. Zasiedla on głównie gruczoły łojowe i ich przewody wyprowadzające (4). D. cornei bytuje w warstwie rogowej naskórka, charakteryzuje się zwartą budową i jest najkrótszym gatunkiem nużeńców występujących u psów (137 x 38 µm) (7, 10).

Nużeńce są wysoce specyficzne gatunkowo, co oznacza, że praktycznie nie istnieje zagrożenie przeniesienia tej choroby z psa na inne gatunki zwierząt czy człowieka (7). Samice składają około 25 jaj, o charakterystycznym wrzecionowatym kształcie, z których przez stadium 6-nożnej larwy i 8-nożnej proto- i deutonimfy rozwija się ostatecznie osobnik dorosły. Cykl ...