Nieswoiste zapalenie jelit u psów – dietoprofilaktyka i dietoterapia

Etiopatogeneza nieswoistego zapalenia jelit

Nieswoiste zapalenie jelit (ang. Inflammatory Bowel Diseases – IBD) to grupa chorób przewlekłych przewodu pokarmowego o nie do końca wyjaśnionej etiologii, będąca jednocześnie najczęstszą przyczyną przewlekłych wymiotów i biegunek u psów.

Diagnoza IBD opiera się na wykluczeniu chorób, które mają znaną etiologię i określone objawy nacieku zapalnego błony śluzowej jelit w obrazie histologicznym. Najczęściej występującymi postaciami IBD są limfocytowo-plazmocytowe zapalenie jelit (LPE), limfocytowo-plazmocytowe zapalenie jelita grubego (LPC) i eozynofilowe zapalenie żołądka i jelit (EGE) (1). Pomimo wielu lat poświęconych na badania nad patogenezą IBD, główna przyczyna ich rozwoju pozostaje nieznana. Obecnie podkreśla się współdziałanie wielu czynników w etiologii tych chorób, głównie czynników środowiskowych oraz genetycznych, które współtworzą ich podłoże immunologiczne. Jednakże wśród głównych czynników uczestniczących w etiopatogenezie chorób zapalnych jelit największe znaczenie przypisuje się zaburzeniom równowagi immunologicznej w obrębie układu limfatycznego błony śluzowej (GALT – gut-associated lymphoid tissue) w kontekście ciągłego napływu ze światła jelita różnorodnych antygenów, a szczególnie cząsteczek PAMP drobnoustrojów flory jelitowej.

Cząsteczki PAMP to określone struktury specyficznych cząsteczek występujących na powierzchni drobnoustrojów, tzw. wzorce molekularne związane z patogenami. W warunkach prawidłowych komórki układu GALT wykazują tolerancję w stosunku do antygenów drobnoustrojów komensalicznych i reaktywność w stosunku do antygenów bakterii chorobotwórczych. Chociaż nieznane są antygeny generujące odpowiedź immunologiczną w chorobach zapalnych jelit, to jednak wydaje się, że rozwój procesu zapalnego wywołany jest zaburzoną pierwotn...