Zatrucie glikolem etylenowym – realne zagrożenie dla psów i kotów

Jak leczyć zatrucie glikolem etylenowym?

Glikol etylenowy ulega bardzo szybkiemu wchłanianiu z przewodu pokarmowego. Prowokowanie wymiotów po jego spożyciu zaleca się więc jedynie wówczas, gdy od jego spożycia minęła mniej niż 1 godzina, a u pacjenta nie występują: duszność, niedotlenienie, otępienie lub śpiączka bądź napady drgawek. U psów zaleca się wówczas podanie apomorfiny (0,03 mg/kg i.v.) lub 3-proc. wody utlenionej (1-2 ml/kg doustnie), u kotów stosuje się zwykle ksylazynę (2 mg, czyli 0,1 ml roztworu 20 mg na ml) na kota o masie 4-5 kg i.m. (wymioty powinny wystąpić po upływie 20-30 minut) bądź wodę utlenioną (1-2 ml na kg doustnie, co w przybliżeniu odpowiada jednej łyżeczce od herbaty na kota). Stosując ketaminę, należy liczyć się z tym, że lek ten może powodować u pacjenta znaczące zmiany ciśnienia krwi, rzadkoskurcz, hipotermię i depresję oddechową (5, 7).

Duże znaczenie w terapii zatrucia GE odgrywają płynoterapia (krystaloidy podawane dożylnie w zależności od potrzeb pacjenta) i monitorowanie ilości wytwarzanego moczu (zwierzęciu warto założyć cewnik do pęcherza moczowego i podłączyć go do zamkniętego systemu zbiórki moczu) (5).

Do roku 1999 w medycynie człowieka dożylna infuzja etanolu stanowiła standard leczenia zatrucia glikolem etylenowym. Jednak po wprowadzeniu na rynek dużo bardziej bezpiecznego fomepizolu (inhibitor dehydrogenazy alkoholowej) środek ten stał się nowym złotym standardem w postępowaniu z pacjentami, którzy spożyli GE (6, 8).

Dostępny w Polsce [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników, którzy są lekarzami weterynarii
lub posiadają wykupioną subskrypcję.

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas