Triage i emergency area

Termin triage oznacza „sortować”. Po raz pierwszy został użyty w czasie I wojny światowej do segregacji rannych żołnierzy (7). W 1944 r. powstał punktowy system dla zwierząt (1, 2) służący do klasyfikowania stopnia urazu i określenia rokowania, a jego modyfikacje wykorzystywane są zarówno w ośrodkach referencyjnych, jak i w mniejszych lecznicach weterynaryjnych. Żeby wykonać dobry, wstępny triage niepotrzebne są specjalistyczny sprzęt i umiejętności. Wystarczą: oczy, uszy, ręce oraz intuicja.

Triage można przeprowadzić telefonicznie, w poczekalni, w gabinecie przyjęć lub na intensywnej terapii.

Rozmowa telefoniczna z właścicielem ma na celu uspokojenie go oraz udzielenie wskazówek, jak zabezpieczyć zwierzę w czasie transportu do lecznicy. Pomoc na miejscu wypadku zwykle ogranicza się do przykrycia zwierzęcia kocem lub ręcznikiem, aby ograniczyć dostęp bodźców zewnętrznych mogących nasilać lęk i agresję. Jeśli właściciel jest w stanie, można poinstruować go, jak zatrzymać ewentualne krwawienia i opatrzyć zranienia.

Bardzo ważne jest przeszkolenie personelu odbierającego telefony w lecznicy, w jaki sposób i jakie pytania zadawać właścicielowi poszkodowanego psa lub kota (ryc. 1) (8). Pozwala to zidentyfikować potencjalne problemy pacjenta i przygotować się na jego przyjazd. W poczekalni personel pomocniczy lub sam lekarz powinien być w stanie zaklasyfikować zwierzę do jednej z trzech grup: „dying before your eyes cases” (ryc. 2), stany krytyczne oraz stany, które w danym momencie nie zagrażają życiu zwierzęcia.

Badanie i leczenie pacjentów powypadkowych powinno przebiegać zawsze według jednego, ustalonego wcześniej schematu. Bez względu na to, jak „spektakularne” wydają się niektóre obrażenia, zawsze należy znale...