Nadczynność kory nadnerczy u kotów – opis przypadku

Przypadek kliniczny

Diego to 7-letni kot rasy sfinks, kastrowany samiec o wadze 3 kg. Właścicielka zgłosiła się na konsultację z powodu problemu z ustabilizowaniem zdiagnozowanej pół roku wcześniej cukrzycy. Przestrzegano wszystkich zaleceń dietetycznych, zarówno jeśli chodzi o rodzaj, jak i o dawkę oraz częstotliwość podawanego pokarmu. Obecne były objawy zwiększonego pragnienia oraz poliurii, na skórze brzucha pojawiły się rozległe wybroczyny. Kot poruszał się chwiejnym krokiem, był apatyczny. W związku ze zdiagnozowaną cukrzycą był w trakcie insulinoterapii, przyjmował Caninsulin 2x dziennie po 2 j.m. Wcześniej podjęto próbę terapii insuliną długodziałającą, jednak reakcja na leczenie była słaba. W badaniu klinicznym stwierdzono: silną apatię, obniżoną temperaturę wewnętrzną ciała do 34,5°C, opadnięte wierzchołki małżowin usznych (ryc. 1), cechy silnego odwodnienia, wiotkość mięśniową, jamę brzuszną o powiększonym obrysie, pergaminową skórę, słabą kondycję ogólną.

Tab. 1. Wyniki badań krwi pacjenta z ryc. 1 podczas pierwszej konsultacji

Zlecono wykonanie badań: morfologicznego oraz biochemicznego krwi, a także testu w kierunku chorób zakaźnych (snap test w kierunku FiV/FeLV). W badaniu morfologicznym krwi stwierdzono umiarkowaną anemię normocytarną, nieregeneratywną. Pomiar stężenia glukozy we krwi na czczo, przed podaniem insuliny, wynosił 34,76 mmol/l. W badaniu biochemicznym poza hiperglikemią nie stwierdzono odchyleń od zakresów referencyjnych. Stężenie tyroksyny całkowitej było w normie. Test w kierunku chorób zakaźnych był ujemny względem obu chorób (tab. 1). Zdecydowano o zwiększeniu dawki insuliny do 3 j.m. 2x dziennie, jednak pomimo tego nie uzyskano zadowalającego efektu. Postawiono podejrzenie insulinooporności na tle akromegalii. Zlecono wykonanie oznaczenia stężenia hormonu wzrostu (IGF1) w surowicy krwi, który okazał się prawidłowy (tab. 1). Zdecydowano więc o jeszcze jednej próbie zmiany insuliny na długodziałającą glarginę.

Pocz...