Nadczynność kory nadnerczy u kotów – opis przypadku

Nadczynność kory nadnerczy (zespół Cushinga) jest coraz częściej diagnozowaną chorobą tła endokrynologicznego u kotów. Zdecydowanie najczęściej występuje spontaniczna nadczynność kory nadnerczy, która może mieć charakter pierwotny lub wtórny. Pierwotna nadczynność kory nadnerczy (ATH – ang. adrenal tumor hyperadrenocorticism) występuje rzadziej, a przyczyną jest nowotwór nadnerczy, gruczolak lub rzadziej rak. Obecność nowotworu skutkuje zwiększoną syntezą oraz wydzielaniem kortyzolu przez zmienione nadnercze.

Z kolei wtórna nadczynność kory nadnerczy jest wynikiem nowotworu przysadki mózgowej, zwykle gruczolaka (bardzo rzadko raka) czynnego hormonalnie, co skutkuje zwiększoną syntezą i wydzielaniem hormonu adenokortykotropowego (ACTH). ACTH stymuluje nadnercza do przerostu tkanki gruczołowej, a w konsekwencji do zwiększonej produkcji oraz zwiększonego wydzielania kortyzolu przez korę nadnerczy (PDH – ang. pituitary-dependent hyperadrenocorticism). Jest to najczęściej występująca postać nadczynności kory nadnerczy u kotów i występuje w około 80% przypadków spontanicznego HAC (1). W większości przypadków dochodzi do hiperplazji obu nadnerczy, co powoduje symetryczne zwiększenie ich objętości. Z uwagi na dużą tolerancję kotów na glikokortykosteroidy postać jatrogenna u tego gatunku zdarza się niezmiernie rzadko (8).

Objawy kliniczne

Nadczynność kory nadnerczy u kotów występuje częściej u osobników w średnim wieku oraz starszych. Brak jest predylekcji płciowej oraz rasowej. Ze względu na wspomnianą już dużą tolerancję kotów na działanie glikokortykosteroidów objawy kliniczne choroby pojawiają się późno, są też zdecydowanie mniej nasilone niż u psów. Jednak zwiększone wydzielanie kortyzolu ma negatywny wpływ na cały organizm. Właściciele zgłaszają silne osłabienie i apatię oraz częste infekcje układu moczowego, oddechowego, skóry.

Bardzo często występująca u psów poliuria, polidypsja, jak również polifagia u kotów występuje rzadko, za wyjątkiem sytuacj...