Nadciśnienie płucne u pacjenta onkologicznego

Złotym standardem w medycynie weterynaryjnej jest badanie echokardiograficzne. Obejmuje ono: badanie dwuwymiarowe B-mode, badanie jednowymiarowe M-mode oraz badanie dopplerowskie.

Biorąc pod uwagę, że ww. ciśnienie jest przybliżone do gradientu (różnicy) ciśnienia między prawą komorą a prawym przedsionkiem, wykorzystuje się prędkości fali zwrotnej przez niedomykalności zastawki trójdzielnej (ang. the maximal tricuspid regurgitation velocity, TR Vmax). Maksymalny gradient ciśnienia w tętnicy płucnej oszacowany jest jako odpływ z prawej komory (ang. maximum pressure gradient right ventricular outflow tract, RVOT PGmax). Wzór Bernoulliego mówi nam o przybliżonym ciśnieniu tętnicy płucnej wyrażonym w mm słupa rtęci (9) (tab. 2):

RVOT PGmax = 4 x prędkość (w kardiologii w przypadku NP jest to TR Vmax)2

Tab. 2. Stopień zaawansowania nadciśnienia płucnego (RVOT PGmax – maksymalny gradient ciśnienia w tętnicy płucnej, TR Vmax – szybkość fali zwrotnej przez zastawkę trójdzielną)

Drugą metodą jest obserwacja profilu przepływu w tętnicy płucnej (ang. right ventricular outflow tract, RVOT). U zdrowego pacjenta przepływ krwi jest regularny, a fala jest symetryczna, o zaokrąglonym szczycie. W średnim NP występują 2 fazy, pierwsza faza jest szybkiego napływu (skrócenia czasu akceleracji), druga faza wolniejszego odpływu. Natomiast w silnym NP przepływ przypomina literę W.

Echokardiograficzna ocena morfologii i czynności prawej komory serca nie należy do prostych ani łatwych. Powodami tego są trudna do oceny budowa prawej komory i jej zmienność pod wpływem zmian obciążenia wstępczego i następczego. Poza tym niespecyficzność wczesnych objawów NP bywa także przyczyną zbyt późnego rozpoznania schorzeń prawego serca oraz płuc.