Mniej lub bardziej znane wektory chorób zakaźnych

Kleszcze

Kleszcze są jednymi z najlepiej przebadanych wektorów, szczególnie w naszej szerokości geograficznej. Są one pajęczakami z rzędu Ixodida, żywiącymi się krwią ludzi i zwierząt. Segmentacja ciała u tych ektopasożytów w procesach ewolucyjnych zanikła. Wyróżniamy część gębową (gnatosoma) i część zawierającą nogi, otwory narządów płciowych i odbyt (idiosoma). Odnóża są połączone ze stroną brzuszną.

Posiadają one grzbieto-brzuszną spłaszczoną w kierunku gnatosomy, owalną budowę ciała. Do przyczepiania się i pobierania pokarmu przez kleszcza służą szczękoczułki i nogogłaszczki tworzące ryjek. U tych organizmów widoczny jest także dymorfizm płciowy. Można wyróżnić dwie główne rodziny: kleszcze twarde (łac. Ixodidae), obejmujące około 650 gatunków oraz kleszcze miękkie (łac. Argasidae), w skład których wchodzi około 150 gatunków.

Kleszcze są obecnie jednym z najważniejszych wektorów pod kątem zdrowia i bezpieczeństwa zwierząt towarzyszących. Zarazem są one dość powszechnymi ektopasożytami psów i kotów. Prewalencja występowania kleszczy na zwierzęciu jest uzależniona od wielu czynników, w tym: regionu kraju, pory roku, nawyków psa/kota oraz rodzaju i częstotliwości używania produktów do odstraszania kleszczy. Na infestację kleszczami najbardziej podatne są psy myśliwskie i zwierzęta spędzające dużo czasu na zewnątrz. Nie można jednak wykluczyć jej u psów i kotów spędzających większość czasu w pomieszczeniach. Z uwagi na ciepłą zimę w 2019/2020 r., aktywność kleszczy była obserwowana nawet w grudniu i styczniu. Obecnie te ektopasożyty spotykane są także w miastach, co może być spowodowane przenoszeniem ich przez dziką zwierzynę.

Kleszcze pasożytują na trzech różnych żywicielach w ciągu swojego cyklu rozwojowego, jednak większość swojego życia spędzają w środowisku. Istnieje wiele mitów dotyczących kleszczy, dlatego należy pamiętać, że nie potrafią skakać i nie „spadają z drzew”, jak myśli większość ludzi, ale przenoszą się na żywicieli, gdy ludzie l...