Metody zapobiegania babeszjozie psów ze szczególnym uwzględnieniem immunoprofilaktyki swoistej

Szczepionki zawierające egzoantygeny Babesia

Pierwsze
próby immunizacji zwierząt przeciwko babeszjozie poczyniono na początku
ubiegłego wieku. Nocard i Motas wykazali wówczas, że podanie zdrowym
osobnikom surowicy pochodzącej od zwierząt które przechorowały
babeszjozę, chroni te pierwsze przed rozwojem choroby (24). Obserwacje
te wskazywały na udział mechanizmów odporności humoralnej w zapobieganiu
rozwojowi piroplazmozy (19).

Przełomem w pracach nad badaniami istoty tego zjawiska było wykrycie antygenów SPA (soluble parasite antigens) Babesia w surowicy/osoczu zarażonych zwierząt. Wykazano, że SPA może występować w dwóch formach, z których forma B odpowiada za rozwój odporności przeciwko babeszjozie. Stwierdzono także silną korelację pomiędzy ilością tego antygenu w surowicy zarażonych zwierząt a nasileniem choroby. Przeciwciała swoiste dla SPA pojawiały się w organizmie psów krótko po inwazji i utrzymywały przez 14 miesięcy. Antygeny te wykorzystywane w immunoprofilaktyce babeszjozy stymulowały krzyżową odporność w stosunku do zarażeń na tle innych przedstawicieli Babesia (np. podanie szczurom SPA B. canis chroniło gryzonie przed rozwojem choroby na tle B. rodhani) (29, 31, 32).

SPA stał się więc głównym kandydatem, na bazie którego można było przystąpić do opracowywania szczepionki przeciwko babeszjozie. Ponieważ antygen ten wykazano jedynie w organizmie zwierząt zarażonych pierwotniakami, podstawowym problemem w przygotowaniu immunopreparatu było uzyskanie jego odpowiedniej ilości do celów produkcyjnych. Wyjściem z sytuacji było opracowanie metod hodowli in vitro Babesia na erytrocytach. Jak wykazano, także i w takich warunkach dochodzi do syntezy SPA (20). Obecnie hodowle Babesia oraz pozyskiwanie SPA prowadzone są w ró...