Leptospiroza – wczoraj i dziś

fot. istock

Leptospirozę u psów po raz pierwszy opisano w 1852 roku podczas wystawy psów w Stuttgarcie. Z tego względu przez długi czas ta jednostka chorobowa określana była jako „stuttgarcka psia zaraza”. Dopiero około 30 lat później chorobę tę u ludzi opisał lekarz Adolf Weil (choroba Weila, gorączka polna).

Obecnie wiadomo, iż oprócz zwierząt domowych i gospodarskich, u których choroba wywołuje objawy kliniczne, jest wiele innych zainfekowanych gatunków, u których leptospiroza ma bardzo łagodny przebieg. Zwierzęta te, wydalając patogeny, są potencjalnym źródłem zakażenia dla ludzi. Dlatego też obecnie leptospirozę uznaje się za chorobę odzwierzęcą, występującą na całym świecie, wśród wielu gatunków zwierząt.

Etiologia

Leptospirozy to Gram-ujemne bakterie z grupy krętków. Są one bardzo cienkie i giętkie, o spiralnym kształcie i haczykowatym zakończeniu, wykazujące zdolności ruchowe, wyginając się w obie strony oraz kręcąc wzdłuż osi długiej komórki.

W ramach gatunku Leptospira interrogans sensu lato wyróżnia się kilka patogennych i saprofitycznych serowarów, które nie różnią się od siebie morfologicznie, lecz jedynie serologicznie bądź genetycznie. Od 1989 roku opisanych zostało ponad 250 serowarów, które obecnie sklasyfikowane są w 24 grupach serologicznych.

Najbardziej znane serowary izolowane od psów to: Canicola, Grippotyphosa, Icterohaemorrhagiae, Pomona i Bratyslava. Wprowadzenie szczepionek zawierających serowary Canicola i Icterohaemorrhagiae spowodowały spadek zachorowań wywołanych przez te serowary, przy jednoczesnym wzroście liczby zachorowań wywołanych przez inne serogrupy, np. Gripotyphosa i Pomona.

Epidemiologia

Krętki przenoszone są zarówno w sposób bezpośredni, jak i pośredni. Bezpośrednio do zakażenia dochodzi poprzez kontakt zwierzęcia z zakażonym moczem, przez rany kąsane, drogą płciową lub przez spożycie zakażonych tkanek. Pośrednie zakażenie ma miejsce poprzez zanieczyszczoną wodę, glebę lub żywność. Poza organizmem...