Leiszmanioza psów – przegląd piśmiennictwa i obserwacje własne

Leiszmanioza jest pasożytniczą, transmisyjną chorobą ludzi i zwierząt wywoływaną przez pierwotniaki-wiciowce z rodzaju Leishmania, zaliczane do rodziny Trypanosomatidae (9, 16). Najczęstszym wektorem pierwotniaków w Europie i Afryce są owady z rodzaju Phlebotomus, zaś na kontynencie amerykańskim z rodzaju Lutzomyia. Rezerwuarem zarazka są psy, gryzonie i małpy. Leiszmaniozę stwierdza się na całym świecie, jednak rejonami endemicznymi, gdzie choroba występuje stacjonarnie, są południowa Europa, północna Afryka, Półwysep Arabski oraz północne i centralne rejony Ameryki Południowej.

Na podstawie analizy materiału genetycznego pierwotniaków, w obrębie rodzaju Leishmania zidentyfikowano ponad 17 gatunków i podgatunków. W Europie najczęstszą przyczyną leiszmaniozy jest Leishmania infantum przenoszona przez owady z rodzaju Psychodidae (Phlebotomus) (6, 16). Na podstawie obrazu klinicznego choroby można wyróżnić jej trzy postaci: trzewną, skórną oraz dotyczącą błon śluzowych. U psów objawy skórne obejmują cztery rodzaje zmian. Są to: symetryczne wyłysienia i złuszczanie naskórka obejmujące głowę, owrzodzenia w miejscu wystawania kości i na przejściach skóry w błonę śluzową, guzy pojawiające się w różnych rejonach ciała oraz krostkowe zapalenie skóry (8). Leiszmanioza może przebiegać także w postaci bezobjawowej. Przyjmuje się, że 20-40% psów seropozytywnych to bezobjawowi nosiciele pierwotniaków, stanowiący jednocześnie źródło choroby dla innych psów i ludzi (12).

Klinika choroby

Do zarażenia dochodzi na skutek ukąszenia wrażliwego osobnika przez zarażonego pierwotniakami owada. Objawy kliniczne u zwierząt po zarażeniu mogą rozwijać się w przeciągu od 3 miesięcy do 7 lat, w związku z czym kliniczną postać leiszmaniozy rzadko diagnoz...