Leczenie farmakologiczne idiopatycznej padaczki u psów i kotów. Nowe perspektywy leczenia padaczki lekoopornej. Część I

Padaczka stanowi coraz częstszą przyczynę wizyt psów i kotów oraz ich właścicieli w gabinecie weterynaryjnym. Z pewnością ma to związek z rosnącą świadomością i troską właścicieli o zdrowie ich podopiecznych, jak również z postępem w diagnozowaniu przyczyn, zapobieganiu oraz leczeniu napadów padaczkowych. Wraz ze wzrostem liczby diagnozowanych pacjentów rośnie liczba wyzwań, które stoją przed lekarzem weterynarii. Jednym z nich jest postępowanie w przypadku padaczki idiopatycznej, a szczególnie przy jej postaci lekoopornej.

Czym jest padaczka idiopatyczna?

O padaczce idiopatycznej mówimy, gdy nie możemy ustalić etiologii napadów padaczkowych u naszego pacjenta. Słowo „padaczka” oznacza zespół objawów (zaburzenia ruchowe, zachowania czy świadomości), które mogą pojawiać się u pacjenta zarówno w wyniku różnych zespołów chorobowych i ich skutków w organizmie, jak i mogą występować bez jakiejkolwiek możliwej do zdiagnozowania przyczyny. Dlatego napady padaczkowe klasyfikujemy jako padaczkę pierwotną, czyli idiopatyczną (w tym dziedziczną i spontaniczną), oraz padaczkę wtórną, czyli objawową, w której czynnikami wyzwalającymi są przyczyny wewnątrzczaszkowe (np.: wodogłowie, zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu czy nowotwór mózgu) lub zewnątrzczaszkowe (np.: zatrucia, hipoglikemia, encefalopatia wątrobowa czy mocznica) (1).

Diagnostyka padaczki pierwotnej polega przede wszystkim na wykluczeniu wszystkich możliwych przyczyn występowania drgawek padaczkowych (2). Należy wziąć pod uwagę czynniki: zakaźne, metaboliczne, nowotworowe, żywieniowe, toksyczne czy urazowe (1). Bez względu na przyczynę występowania drgawek mogą być one skutecznie ograniczane stosowaniem leków przeciwdrgawkowych, które coraz częściej w terapii weterynaryjnej (zwłaszcza długotrwałej) przestają być skuteczne mimo prawidłowo prowadzonej terapii. Mówimy wówczas o padaczce lekoopornej (RE – refractory e...