Leczenia konserwatywne stanów zapalnych stawów z wykorzystaniem wybranych środków farmakologicznych i biologicznych

Rozpoznanie

W praktyce weterynaryjnej rzadko spotyka się OA tła pierwotnego, najczęściej jest to efekt długo nieleczonego schorzenia pierwotnego, jak np.: dysplazja stawów biodrowych czy łokciowych, zwichnięcia rzepki, zerwanie więzadła krzyżowego, które nie zostały prawidłowo zdiagnozowane lub były zbagatelizowane przez właściciela zwierzęcia. Należy pamiętać o tym, że wykrycie schorzenia ortopedycznego tła mechanicznego, nawet zabezpieczonego chirurgicznie, może w długiej perspektywie czasowej prowadzić do powstania klinicznych objawów OA.

Biorąc pod uwagę czynniki warunkujące wystąpienie objawów bólowych, widzimy, że ich powstaniu towarzyszy długi czas, co w badaniu klinicznym przejawia się znaczną utrata masy mięśniowej danej kończyny, wynikającej ze stopniowego odciążania jej. Widoczna kulawizna nie musi być manifestowana przez pacjenta i bardzo często jest znikoma. W przypadku przewlekłego stanu OA dostrzegamy klinicznie zwiększenie obrysu stawu oraz jego bolesność przy omacywaniu.

Wykonując punkcję stawu zwracamy uwagę na zwiększoną objętość nieprzezroczystej mazi stawowej. W badaniach cytologicznych uzyskujemy widoczne makrofagi wraz z pozostałymi komórkami tła zapalnego oraz białko. Potwierdzeniem rozpoznania jest charakterystyczny obraz radiologiczny przedstawiający: liczne osteofity, nieregularności powierzchni stawowych, sklerotyzację warstwy podchrzęstnej, zwiększony obrys stawów oraz pogrubiałą torebkę stawową.

Podczas diagnozowania należy zwrócić uwagę, jakiego tła OA podejrzewamy. W przypadku tła uogólnionego, jak np. cukrzyca, można spodziewać się zmian w większej liczbie stawów, natomiast w przypadku tła urazowego OA będzie dotyczyła tylko tego stawu, ewentualnie stawów przeciążonych w wyniku nieprawidłowej postawy i chodu. Ma to kluczowe znaczenie dla wyboru metody leczenia (6).